Hooop hooop! N'oluyor arkadaş? Ne bu böğrüme böğrüme vuran? Şöyle doğrulup bir bakayım şu vandal kim diye. Bugün de hantallaşmışım.

Off başım! Arkadaş, adamı kabrinde bile rahat bırakmıyorlar. Yine o kepçe gelmiş olmalı. Bu garipler mezarlığından kovulmak da varmış kaderde! Bu bodrum katında sessizliğe uyumakta da varmış ya...

Oysa bana vefa göstereceklerdi!

Oysa bağrına basardı sevdiğini Trabzon!

Bu mu vefa? Bu mu anaçlık?

Bir zamanlar neydi bu krampon kokan topraklar!

Şampiyonluk kutlamaları yapılırdı en coşkulusundan... Fener alayı yakılırdı her Fenerbahçe zaferi sonrası... Ezip geçerlerdi beni, tribünlerin uğultusu kulağımın örsüne inen çekiç sesi gibiydi. Kucağımı açmıştım, okşamıştım, sevmiştim halbuki... Hani sonsuza dek sürecekti bu aşk!

Hani ölsek de beraberdik!

Demek hepsi yalan, hepsi maval...

Yeni sevdalara mı yelken açtı bu liman?

Yoksa, yoksa yeni bir sevgili mi buldu kendine? Fırtınalı bir günde sevgiliyi terk etmek böyle bir duyguymuş meğer. Köklerimi söktüler, şimdi de ruhumu koparma derdindeler bu şehirden.

Hadi konfetilerle kutlayın bu başucu yalnızlığını! Hadi ölüm şarkıları olsun dilinizde!

Mihmandarlığınıza minnet!

Vasiyetimdir...

Saçlarını yolduğunuz, kepçe darbeleriyle ağlattığınız bu toprakları naftalin kokulu sandıklarda saklayın.

Hüseyin Avni Aker'i yadınızdan çıkarmayın sakın. Bilin ki, tarlada izi olmayanın harmanda yüzü olmuyor. Çok şükür ki benim izlerim var bu gümrah topraklarda.

Namım sınırlar ötesine kolay ulaşmadı. Ne isilikler döktüm ağustos sıcağında... Ne yağmurlara yakalandım hazan çılgınlığında... Ne zemherilerde koyun koyuna yattım dost bellediklerimle...

Hepsine elveda!

Hoşça kalın gerçek sevgililerim.