Koca bir yıl gibi geldi insana son 17 gün.

Seçim tantanası bitti derken, sandık muamması yaşadık milletçe.

Bu kez 'Trafoya kedi girdi!' denmedi amma velakin 'hile' kozu masaya sürüldü.

Haydaaaa! Sar başa!

Yayık gibi çalkalandık Türk coğrafyasında.

Rayting kırdık dünya televizyonlarında.

Gözlerini belerte belerte izlediler bizi. Anlayacağınız elin oğluna madara olduk. Yani seçimi elimize yüzümüze bulaştırdık.

Düşünebiliyor musunuz yaklaşık 14 bin oyla adam başkan seçiliyor; ama mazbata alamıyor.

Gerçeklerle iddialar çatıştı 17 gün.

Ama öyle böyle bir çatışma değil...

Salvolar, polemikler havada uçuştu.

Vatandaş 'Cumhur' - 'Millet' ikileminde beyin felci geçirdi resmen.

Arka saflardan çığırtkanların cırlak sesleri geliyordu.

Hak, hukuk, adalet gazetelerin zayi ilanlarındaydı. Aranıyorlardı!

İstanbul Büyükşehir Belediyesi'nde büyük yolsuzluklar olduğu, bunların örtbas edilmeye çalışıldığı iddiaları ayyuka çıkmıştı.

Top artık Yüksek Seçim Kurulu'ndaydı. Sadi Güven ve ekibi bu kez hazırlıklıydı maça. Ne kedinin girmesine izin verdiler trafoya ne de iddiaları sürüncemede bıraktılar.

Tek tek incelediler, gece gündüz çalıştılar. İstanbul'un, dolayısıyla Türkiye'nin üzerine çöreklenen kara dumanı dağıtmak için canhıraş mücadele verdiler.

Ve dün...

İstanbul için dönüm noktasıydı.

Ankara, Adana, Antalya, Eskişehir, Mersin, Muğla, Aydın, Hatay ve Tekirdağ'dan sonra...

AK Parti'nin yıkılmaz diye bellediği bir kalesi daha CHP'nin üssü olacaktı, nitekim oldu da.

Trabzonlu Ekrem İmamoğlu kalabalıkları yara yara geldi mazbatasını almaya.

31 Mart'taki seçimin ardından Ata'nın huzuruna çıktığı için tefe konulan, yadırganan o İmamoğlu daha bir mağrurdu bu kez. 

Eeee kolay değil, Trabzon ismini İstanbul semalarına yazdırmıştı.

Duygulandım doğrusu.

Karne günüydü sanki. Coşku, heyecan, gurur hepsi vardı.

Bize de başarı dilemek düşer.