Hep dedik ekonomi dibe vurdu diye. Ne duyan oldu ne de müdahale eden. Çare yoksulluk çadırları açılmakta bulundu. Ülkemin yoksul halkı güya ucuz gıda alacak, mutfaktaki yangın sönecekti. Olmadı, bir türlü bu yangın sönmedi. Nasıl sönsün? 2 milyon kişi asgari ücretin altında kazanıyor, o parayla nasıl geçinsin ki? 

Vatandaş zemheri ayazını, soğuk kış günlerini yoksulluk çadırlarında kuyruk oluşturarak geçirdi. Derken bahar meyveleri güneşin yüzünü göstermesiyle tezgahlarda yerini almaya başladı. 

Ama o da ne!

Dudak uçuklatan bahar meyvelerinden eriğin tanesi 2 lira, bademin kilosu 25 liradan satışa başlandı. Yetmedi dut da tezgahta yerini aldı, fiyatı ise 100 lira. Yanına yanaşılmıyor. Kim alacak derseniz... Ayyuka çıkan serzenişleri kulak arkası yapan, burnundan kıl aldırmayan iktidarın zengin ettikleri. İşçi, memur, emekli bu meyvelerin tezgahının yanından bile geçemiyor.

Sebze fiyatlarından sonra meyve fiyatları da tavan yaptı. Erik, dut ve badem zengin meyveleri oldu. Bu fiyatlar karşısında vatandaş her şeyden mahrum kaldı. 

Domatese 10 lira veren vatandaşın ay sonunu getirmesi mümkün mü? Piyasalar allak bullak olmuş, vuran vurana, kıran kırana bir bilinmeze doğru gidiliyor.

Bir tarafta bu tablo yaşanırken, diğer tarafta seçim adına meydanlarda tehditler, iftiralar havada cirit atıyor, milletin inim inim inlediğini kimse görmüyor. İradeyi ellerinde bulunduranlar şikayet ediyor. İş başında olanın şikayet değil, çözüm üretmesi gerekir. 

Uzun lafın kısası, ülke olarak yeni bir seferberlik başlatılması şart oldu. Üretime dönük yatırımlar arttırılmalı, domatesten soğana, etten süte kadar ürünlerde 'ithalat müptelası' bir ülke olmaktan kurtulmak için yeni bir güneş doğmalı, umarım o güneş 1 Nisan sabahı doğar.