Teknoloji her geçen gün büyüdükçe, insanlar da teknolojinin bir tutsağı haline geliyor. Tutsak diyorum çünkü artık bu teknolojik aletler olmadığı zaman işlerimizi yapamıyoruz. Eski zaman insanları derler ki; “Ben sizin zamanınızda olsam filozof olurdum.” Bu laf hiç sekmez. Fakat yanılıyorlar. Bizim zamanımızda olsalardı, onlar da teknolojinin bir tutsağı olurlardı/olacaklardı.

Ne yalan söyleyeyim, teknolojinin gelişmesi, her gün başka bir teknolojik yeniliğin ortaya çıkması çok güzel. Teknolojinin her alanda gelişmesinin zaman tasarrufuna verdiği katkıda hemfikiriz. Buradaki asıl konumuz, bizim bu teknolojik aletlere ne kadar düşkün olduğumuz. Basit olarak değerlendirmek gerekirse; İlkçağ dönemlerinde insanlar haberleşmek için pek çok farklı yöntemler kullanıyordu. Bunlardan en yaygını ise dumanla, güvercin veya mektupla haberleşme...

Bunların yanına aynayı da koyabiliriz. Günümüze kıyasla kendimizi o zamanın şartlarında düşünürsek, karşımıza pek de iç açıcı bir sonuç çıkmıyor. Kim ister telefonu bırakıp, güvercinle haberleşmeyi? Düşünsenize; sevgilinize, eşinize dostunuza mektup yazacaksınız, ama ulaşıp/ulaşmadığını bilmeyeceksiniz. Bekleyip duracaksınız. Gerçekten zor. Daha sonra telgraf ve telefonlar çıktı.

Telefonlar bugün hepimizin vazgeçilmezi. Onsuz evden dışarı çıkmıyoruz. Unutsak bile koşarak gidip hemen cebimize koyuyoruz. Şarjı bittiğinde ise yana yakıla şarj arıyoruz. 80 milyon nüfuslu Türkiye’nin mobil abone sayısı 74 milyon. Bunlardan akıllı telefon kullananların sayısı 45 milyon... Bu akıllı telefon kullanıcılarının sayısı ise her geçen gün artıyor.

Bu telefonlar nedeniyle iletişimi adeta unuttuk. Bir kafeteryaya oturmaya gittiğimizde masaya kendimiz oturmadan telefonlarımızı koyuyoruz. Bir beş dakika hasbihal ettikten sonra o telefonları elimize alıyoruz. Başlıyoruz yazışmaya, fotoğraf çekmeye, yediğimiz yemeği paylaşmaya. Eğer bir saat otursanız 55 dakikası böyle geçiyor. Hiç abartmıyorum... 

Ben küçükken evlerinin önünde oturan teyzelerimiz, kendi aralarında sohbet ederlerdi. Şimdi ise telefonu ellerine alıp oyun oynuyorlar. Geçenlerde bir mahallede, bir grup teyze oturmuş telefondan video izleyerek nasıl kahkaha atıyor... Yaşlarını ben diyeyim 50, siz deyin 40...

Teknoloji akıllandıkça, bizler ruhumuzu kaybediyoruz. Bir zamanlar FarmVille oyunuyla sosyal medyada çiftlik sahibi olmuştuk. Bir tarla ekme/biçme vardı, kimse babasının tarlasında böyle çalışmazdı. Gece saat bilmem kaçlarda kalkıp tarla toplayıp, ekiyorlardı. Sonra arkasına bir de yapıştırdılar Candy Crush Saga’yı saldılar. Evde, dışarıda, kafede, okulda, tuvalette bu oyun oynanıyordu. (50 yaşındaki bir insan da bunun içine dahil...)

Diyeceğim o ki teknoloji büyüyerek küçülüyor. Bu küçülme de bizi tutsak ediyor. Bugün bir çocuğun elinden telefonunu alsanız, isyan edip bağırıp çağırıyor. Aileler de buna dahil oluyor. Artık aile içi iletişim çok az veya hiç yok. Her anne ve babanın elinde telefon, her çocuğun elinde telefon gece kaçlara kadar oyun oynuyorlar. Teknoloji kullanınca güzel ama bilinçli kullanılınca...