Türkiye’de öncelik; “çok çalışıp, çok üretip, çok satıp” kazanmak değil ki, gerçek manada kalkınalım.

Birincisi; “Çalışma değil,

tembellik en büyük ibadet” haline getirilmiş!

İkincisi;

“çok üretme değil, aksine üretmeden tüketme (dışarıdan alarak)” yaşam biçimi yapılmış!

Üçüncüsü;

“Kendi üretmeden, dışarıdan aldıklarını içeride çok satmak” zenginleşmek sanılmış!

Anlayacağınız, gerçek ekonominin kurallarını kenara koymuş, kendini kandırarak yaşamaya devam edilmiş!

Yetmemiş üretmenin yerine sanki demokrasinin tek göstergesi imişcesine habire seçim yapılmış.

Anlatmak istediğimiz; tepeden tırnağa Türkiye, işini gücünü bırakmış habire seçim yapan ülke haline dönüştürülmüş.

24 Haziran’da yapılacak olanla birlikte de Türkiye

2014-2018 arasındaki 5 yıllık dönemde tam tamına 5 seçim yapmış olacak.

Anlayacağınız şu ki, “Her yıla bir seçim!”

Bu da; tarlalar, bahçeler, bağlar, fabrikalar yerine seçim meydanlarında zamanını harcayan bir toplum!

Hem de; bir zamanlar

“Türkiye’nin zamansız seçimlerle kaybedecek vakti yok. İki bir erken seçim olmamalı”

gibi doğru bir gerekçesi olan, hatta bunu “ihanet” bile sayanların hükümet ettiği bir dönemde! Habire çalışarak üretmeyi kenara koyuyor, her yıl seçim yapıyoruz. Ancak ne ilginçtir ki, bir zamanlar ürettiğimiz gıdaları bile dışarıdan alıp, dış borçları da neredeyse 500 milyar dolara yaklaştırırken, dünyanın en yahşi büyüme hızı yüksek olan ülkeler sıralamasının başına oturuyoruz!

Sormak istediğim odur ki,

“Üretmeden kalkınmayı kim, hangi ülke başarmış ki Türkiye de başarsın?”