Önceki gün, “Kurbanı kurban ettiler” başlığı atarak, kurbanı kurban olmaktan vakıf, dernek, cemaat, kurs, tarikat gibi aracılarla çıkarılmasına tepki koyduğumuz görüşlerimize genelde olumlu, ama bu işlerin içinde olanlardan da olumsuz tepkiler geldi. Oysa, hoca değiliz ama, okur yazar anlarız. Anlayamadığımızı ehline de sorarız. Kulağımızın duyduğuna inanmaz, gözümüzün gördüğünün yarısına inanarak sorar, sorgular, araştırırız. Bu işlerle art niyetli, başka hesaplı muhataplığımız olmaz. Meslek ustalarımızdan rahmetli Nezih Demirkent’in dediği gibi işimizi “Gazeteci kamuoyu oluşturmaz, oluşan kamuoyunu aktarır” şekliyle yaparız. Bu da demektir ki, kurban ibadetinin “günün koşulları” bahanesinin ardına sığınılarak, böylesine bir garabete dönüştürülmesinden halkın hatırı sayılır bölümü rahatsızdır, razı değildir. Ama, genele hakim olan bananecilik ve epeyce de ürkeklik yüzünden bu işlerdeki cengaverlik de maalesef bize kalıyor! Bugünküler de bu kalışın getirdiği sorumlulukla paylaşılanlardır. Anlaşılan o ki, bu paylaşım kurbanlar kurban edilinceye kadar sürecektir! Ne diyeyim? “Kurban olduğum, bu bizim işimiz!”

KURBANI KİME, NASIL DAĞITACAĞIZ?

Kurban etinin nasıl dağıtılacağı ile ilgili olarak geçmişten günümüze geleneksel ve klasik bir tarif vardır. O da şöyledir: “Hz. Peygamber, kurban etinin üçe taksim edilip, bir bölümünün kurban kesmeyen yoksullara dağıtılmasını, bir bölümünün akraba, tanıdık ve komşularla paylaşılmasını, bir bölümünün de eve ayrılmasını tavsiye etmiştir.” Biraz dikkat eder, az da derinliğine düşünürsek, yukarıdaki tavsiyenin neredeyse tamamı insanın aklı ve gözüyle şahitlik etmesi gereken bir kurban paylaşımıdır. Bu tavsiyeye en uzak, hatta hiç uymayan davranış da, kurbanın aracılarla tefecilerle icra edilmesidir. Ki, bu İslâm’ın özüne, kurbanın da ruhuna tamamen aykırıdır.

KURBAN MARKETİN RAFINA ÇIKTI!

Bayramdan günler önce sorulduğunda, “Kurban ahırda” denirdi. Her geçen yıl şekil değiştirdi değiştirdi ve ahırdaki hayvan anlı şanlı marketlerin raflarında ibadetini yapacak Müslümanları (!) bekler hale getirildi. Günler öncesinden kesilmiş, paketlenmiş! Hatta kilo kilo olarak da ayarlanmış! 15 kilomu istersiniz? 20, 25, 30’ mu olsun? Ya da, “Yahu bu iş bayağı zahmetsiz oldu. Gel şunu 80-90, yok yok Amerikan bizonundan 150-200 yap” da diyebilirsiniz! Haa; İslâm’a göre “haram” sayılan faizin bindirildiği kredi kartı ile taksit taksit de alabilme olanağını da sunuyorlar! Unutmayın!

KURBAN FİYATINDA İNDİRİM REKABETİ!

Şimdi de, kurban pazarından en fazla pay kapmak için, “indirimli ihale” yarışına girişildi. Dün, bir üst geçide asılmış pankarttaki; “Hisse bedeli 500 TL” çağrısını görünce, ister istemez “Kurbanları kapma yarışı başladı” diye yüksek sesle düşünmedim değil. Böyle olunca da yanımdaki arkadaşım; “Şimdi indirim rekabeti başladı. 300-400’e inen bile olursa şaşmamak lazım. Eeee nasıl olsa kesilip kesilmediğini de hak sahibi görmüyor” şeklinde görüşünü açık açık söyledi!

BÖYLE ORTAKLIKLA İBADET SOY SAYILABİLİR!

İlahiyatçı Prof. Dr. Zülfikâr Durmuş’un; “Hisse usulünde kurban ibadeti yapılırken, kiminle kurbanımızı kesmemiz gerektiğini yine biz belirlemeliyiz. Aksi takdirde ortaklarından birinin niyeti sadece et ihtiyacını karşılamak ise hissedeki tüm kişilerin ibadeti yok sayılabilir” açıklamasını okuyunca, bırakın bu vakıf, dernek, kurs, tarikat, cemaat aracılığı ile kesilenleri gözle şahitlik ederek yapılanlarda bile şüpheye düşmemek mümkün mü?

DİYANET’E BAŞVURACAKTIM AMA!

Evet, gerçekten kurbanı gerçek manasına layık olmaktan çıkaran ve adeta ticarete döken bu uygulamaların İslâm’ın özüne ve ruhuna aykırı olduğunu düşündüğüm için, müdahale eylemesi için Diyanet İşleri Başkanlığı’na yazılı başvuracaktım. Ama bir de ne göreyim! Diyanet Vakfı da, benzeri uygulamanın içinde değil mi? Bu durumda “kimi kime şikayet edip, doğrusunu kamuoyu ile paylaşın çağrısı yapacağım ki” diyerek vazgeçtim.