Birincisi; maç bir türlü tamamlanamayan Akyazı yerine, yine geçen sezon vedalaşılan Hüseyin Avni Aker Stadı’nda oynandı. İkincisi; geçen sezon ilk maç 15 Ağustos’ta yine Avni Aker’de oynanmış ve 1-0 kazanılmıştı. Bu sezon 5 gün gecikmeli, 20 Ağustos’ta oynandı ve bu kez bir fazlası ile 2-0 kazanıldı. Üçüncüsü ki; burası ben diyeyim “İşin püf noktası”, siz söyleyin “Dikkat çeken yanı” yani, takım olma konusu. Trabzonspor’un bu sezon ilk maçındaki ilk 11’inde geçen sezondan sadece 3 futbolcu vardı. Kaleci Onur, Okay ve Yusuf Erdoğan...

Yani takım olabilme noktasında bir handikap söz konusu idi. Çünkü, şayet takım olarak sayacak isek, Trabzonspor’da geçen sezondan en az 6-7 futbolcu olmalı idi. Bunlara 4-5 yeni monte ederseniz; takım oyunu olan, futbolu yeşil çimler üzerine sermede daha başarılı, verimli olursunuz. İşte bu handikap, yani takım olamama Kasımpaşa karşısında Trabzonspor’un çok az pas yapabilme ve çok top kaybı yapması ile sahaya yansıdı. Öyle ki; maçı birlikte izlediğimiz meslektaşım Metin Eroğlu ile, “Kasımpaşa’nın çok kez 15-20 pas yaptığı yerde, Trabzonspor’un 5 pas yaptığı pozisyonları işaretleyelim” dedik ama not kağıdımıza ilk yarıda bir çentik dahi atamadık.

Zaten Onazi golü arkadaşlarının değil de, Kasımpaşalı Tarouca’nın pası ile atmadı mı? Anlatmak istediğimiz, geçen yıl takım olamadığımız için Avni Aker’de çektiğimiz sıkıntılar hafızalarımızdan henüz silinmemiş iken, ‘aynı tas aynı hamam’ uygulamasına devam edildiğidir. Sanki Teknik Direktör Ersun Yanal da bunu bildiği için “Futbol oynama adına takım olamadık. Bari aynı dili konuşanlar olarak olalım” diyerek, ilk 11’ de Türkçe bilen 8 yerliyi sahaya sürmüştü! Neyse; görünen o ki, bizim Trabzonspor’un takım olması için epey daha beklememiz gerekecek. O zaman, iş kalıyor bireysel olarak “Kim ne yaptı?” diye sormaya... Muhammed Demir’in; biraz baskının dışında gol yollarında beceriksizliğini sürdürmesinin olumsuzluğunu, kendinden çok şey beklenen Castillo da ekstra işler yapamayarak gideremeyince, Kasımpaşa kalesinde bırakın hatırı sayılır cinsinden, doğru dürüst gol tehlikesi bile yaratılamadı. Hızlı Yusuf da ona ayak uydurup; bir de üstüne üstlük ikinci yarıda mutlak bir gol pozisyonunu harcayınca, ‘Avni Aker’de gol beklemek, geçen yıl ki gibi ıstırap verici olacak’ sinyalini verdi. Arkadaşlarına göre daha hazır görünen Okay’ın yanına zaman zaman gelen 2 golün sahibi Onazi’nin çalışkanlığına rağmen, Mehmet Ekici’nin beklentileri boşa çıkarması, ister istemez orta alandaki üstünlüğü rakibe kaptırdı.

Defansın ortasında Durica-Uğur işbirliğinde çok fazla aksaklık yaşanmadı ise Slovak futbolcunun daha hazır görünmesindendi. Zeki’nin daha çok savunma, Güray’ın ise hücum ağırlıklı kullanıldığı Kasımpaşa maçının en belirgin özelliği, en başından beri sözünü ettiğimiz takım olabilme yolunda Trabzonspor’un eksikliğidir. Böyle bir ahval içinde rakibin ikramı ile 1-0 kazanılarak, haneye yazılan 3 puanı da küçümsememek lazım. Hani çok kez tutan bir temenni vardır; “Bir iş nasıl başlarsa öyle gider” diye. Dileriz bu temenni bundan sonraki maçlara sirayet eder...