Yusuf Erdoğan, Trabzonspor’dan ağlayarak gittiğini söylemişti bir röportajında. Ligin ikinci yarısında tekrar döndü yuvasına. Ama ortaya koyduğu futbola bakıyorum, bordo-mavili taraftarları ağlatıyor. İlk gidişinde hatayı kendisinde bulmuyordu. Ama bu sefer giderse kimse ona üzülmeyecek. Azıcık geliştir be kardeşim kendini! Azıcık üzerine koy be!

Aynı yorumu üzülerek Serkan için de yapmak istiyorum. Azıcık gayret göster be güzel kardeşim! Başlangıçta seni eleştirenlere kızıyor, sabırlı olun diyordum ama inan benim de sabrım kalmadı. Bu futbolunuzla size şans vermek isteyen hocalarınızı da zor durumda bırakıyorsunuz. Mevcut performansınızla takımda kalmanız bana göre çok zor. Ama ne olur gittiğinizde ağlamayın ve Trabzonspor’a düşman olmayın. Size yaşattıklarından dolayı her platformda teşekkür edin. Pek bir katkı vermediğiniz halde şampiyonluk kadrosunda yer alıyor olmanın da ömür boyu mutluluğunu yaşayın.

Bakın size bir anımı anlatayım. Liseyi Affan Kitapçıoğlu’nda okudum. Derslerden kaçıp o zamanlar taraftara açık olan antrenmanlara giderdim. Tesislere ulaşım da öyle kolay değildi öğrenciler için. Takımda Hami, İskender, Dobi Hasan’ın olduğu yıllar... Hami yeni yeni formayı alıyordu. Çelimsiz bacakları vardı. Antrenman bittikten sonra o günler emektar dediğimiz Dobi Hasan ile saatlerce şut çalışması yapardı. Ceza sahasına orta çalışması yapardı. Dobi Hasan ona moral verir ve ceza sahası dışından topun başına geçen Hami’ye; ‘Hadi oğlum, şimdi topu sağ direğe vur, şimdi üst direğe vur, şimdi sol direğe vur bakayım’ derdi. Hami de gözlerimize inanamazdık bunu yapardı. Hami boşuna efsane olmadı bu takımda. Çok çalıştı. Antrenman bitiminde eve gitseydi asla efsane olamazdı.

Futbolda yetenek çok önemli. Ama çalışmak yetenekten çok daha önemli. Arda çalışmadığı için futboldan neredeyse koptu. Ronaldo ise hiç bırakmayacakmış gibi oynuyor. Arda olmayın Ronaldo olun ve formanızın hakkını verin. Gözyaşlarınız da sizde kalsın.