Otuz yaş üstü gurbette olup da memleketini özlemeyen çok azdır herhalde...Paylaşmayı, misafiri, komşularını seven; sohbetlerini kıyasıya, ama nüktelerle; kırmadan, dökmeden yapan insanlar özlenmez mi hiç? Kıyıdan zirveye kadar yemyeşil, su ve kuş sesleriyle nağmeler söyleyen o muhteşem manzaralar belleklerden silinebilir mi? Dünyaya gözlerini açan çocuk; önce ana kucağını, baba ocağını, kendi köyünü, bucağını, daha sonra da; gördüğü, sorduğu, soluduğu, savunduğu kadarını vatan beller.Gerek görevim, gerekse özlemim gereği, Türkiye’nin her yöresinde vatan kokusunu koklayabildim, şükür... Türk ve Müslüman coğrafyaların da bir kısmına, karınca misali, su taşıyabildim. İnsan gezdikçe, gördükçe; Allah’ın her yörede yarattığı mucizelere tanıklık edebiliyor. Ama doğası gereği, her defasında, doğduğu toprakları daha çok özlüyor; ata dostlarını daha çok göresi geliyor.Sözü fazla uzatmadan, çocukluğumun toprak ve vatan kokusuna, yurdumun o güzel dokusuna hasretimi yansıtan şiirimle sizleri selamlamak istiyorum. Allah kimseyi köksüz, vatansız, sıladan öksüz bırakmasın…

VATAN TUTKUSU

İmeceyle yapılırdı zor işler

Ortaktı acılar, ortaktı düşler

Yürekteydi hanlar, en güzel köşkler

Yoktu ihtirasın kalpte tortusu

Umut yeşertirdi toprak kokusu

Herkes tarlasını ekip, biçerdi.

Köyünde, yaylada hayvan güderdi,

Haneler şenlikti, baca tüterdi

Ruhu temizlerdi eşsiz coşkusu

Memleketin berrak, temiz dokusu

Gösteriş yapmadan eller uzardı

Düşenler, hemen, yerden kalkardı

Kullar; kuldan değil, Hak’tan korkardı.

Herkes dünyasının gerçek yabgusu

Riyasız yansırdı, yüze duygusu.

Canlıdır, solmamış, yine de vardır.

Geçmişin özlemi; dikendir, hardır

En güzel memleket, bizim diyardır

Gözlerdeki ışık, onun muştusu

Yazılacak asra Türk’ün utkusu

Canfer der; sözümü bilenler anlar

Kökten alır suyu; Alpler, civanlar

Çözer her düğümü, dümdüz lisanlar

“Kaygıya gerek yok!”, işin doğrusu

Sönmez mahşere dek, vatan tutkusu