“Ben hep denedim” diye başladı anlatmaya. Yolculuğun en güzel tarafı, konuşmasından keyif aldığınız birinin konuşmaya bu kadar hevesli oluşuydu. “Çocukken kağıt satmayı denedim. Sonra terzilik yapmayı... Her seferinde biraz daha borca battığım onlarca girişimim oldu. Bir Rus baletle anlaşıp burada, Atlanta’da bir bale okulu açmak istedim. Anlaştığım balete ülkesinde bir at çifte atarak dizini kırdı. Adam şu an yürüyemiyor. Sonra... Sonra, bir cep telefonu şirketi ile pazarlama anlaşması yaptım. Avrupa’ya gidip onlarca bayi görüşmesinde bulundum. Heyecanla geri döndüğümde anlaştığım cep telefonu şirketi iflas etti. Artık bu kadar da olmaz dediğim ne varsa hepsi oldu genç adam.“ Ticari açıdan yaşadığı her yıkımı ballandıra ballandıra anlatan bu adam, tahminen 60’larını geçmiş, oldukça şık giyimli ve konuşmasından anladığım kadarıyla Doğu bloku ülkelerinden birinden gelip Amerika’ya yerleşmiş biriydi. “Manav açtım, yanıma süpermarket gelip yarı fiyata meyve satmaya başladı. Taksi şöförlüğü yaptım, soyulma girişiminde bulunulmayan ay olmadı gibi. Ne yapsam, neyle uğraşsam bir sürü sorunla karşılaştım. Bir ara köpek gezdirmeye başladım, kanalizasyon kanalına düştüm ve haftalarca hastanede kaldım. Kısaca, ben yürüyen felakettim.” Adam başından geçen felaketleri anlattıkça benim içim daralıyor o ise her felaketi biraz daha fazla mutlu olarak anlatarak diğerine geçiyordu. Uçak inişe geçmişti. “Şimdi ne yapıyorsunuz?” diye sordum. “En iyi olduğum şeyi yapıyorum. Başımdan geçen felaketleri anlatıp insanlara ‘Bazen olmaz’ diyorum” diye devam etti. Bir kart uzattı. Özellikle hastanelerde uzun süredir yatmakta olan insanlarla konuşup onları motive etme amacıyla kurulmuş tek kişilik bir şirketin sahibi ve çalışanıydı. “Benim başıma gelen her felaket, elli beş yaşımda ayağım kırıldığında hastanede yatıyorken bunları gülümseyerek anlatmam ve bir doktorun bunu diğer hastalarla paylaşmamı istemesi içinmiş” diye konuşmasını bitirdi. Hep denemiş, hep başarısız olmuş ama hep gülmüş ve yeniden denemekten hiç vazgeçmemiş bir adamın tebessümü ile gitmeden son kez bana baktı. “Hayat” dedi, “sadece ondan vazgeçmediğine emin olmak istiyor.” Yaşadığımız her zorluğun ilerde hatırlayacağımız güzel anılar olması umuduyla...