Charles Plumb, hayatının en sıradan günlerinden birinde, eşiyle bir restoranda yemek yiyordu. Son derece sıradan bir Amerikalıydı. İşi gereği çok fazla stres yaşamış, ciddi yüklere maruz kalmış ve yaşlanmaya başlamış bir adam için hala sağlıklı ve fit görünüyordu. Ani bir sesle irkildi: “Plumb, Charles Plumb’sın sen! Vietnam’da jet pilotuydun. Uçağını düşürdüler, sen paraşütle atlayıp kurtuldun ama esir düştün. Vay be Plumb, 6 sene esir kaldın değil mi? İşte buradasın! Senin için o kadar dua ettim ki! Sana sarılabilir miyim?”

***

Plumb şok olmuştu. Adamın anlattığı her şey doğruydu ama çok yakınları hariç hiç kimsenin bilmediği ve seneler önce olmuş bir olayı nasıl bilebilirdi ki? Dahası, artık yaşlanmıştı. Bu adam bu halini bile nereden tanıyordu? Daha fazla dayanamadı: “Evet, doğru. Ama bunları nasıl bilebiliyorsun?” Adam gülümsedi. “Gemide her pilottan sorumlu bir denizci vardı. Ben senden sorumluydum. Her uçuştan önce paraşütünü açar, kontrol eder, katlar ve çantasına yerleştirirdim. Başına gelenleri öğrendiğimde yaşadığım üzüntü ile paraşütünün açıldığını duyunca yaşadığım mutluluk arasında inanılmaz gelgitler yaşadım. Ama şimdi buradasın, çok iyisin ve sana sarılmak istiyorum!” Plumb, hayatı boyunca kaç kez o adamla yan yana gelmiş, gemide karşılaşmış olabileceğini düşündü. O koskoca bir jet pilotu, adam ise beyaz üniformalı yüzlerce sıradan denizciden biriydi. Ona bir kez bile günaydın dememiş, teşekkür etmemiş, elini sıkmamıştı. Oysa ortada savaş kalmadığında, her ikisi de restoranda oturan sıradan iki adamdı. Üstelik o adam, bugün yaşıyor olmasının temel sebebiydi. Ona sarıldı, gözleri doldu.

***

Dün gece sipariş verdiğim şeyler bana söylendiği gibi on dokuz dakikada değil, yüz yirmi dakikada geldi. Kurye oldukça mahcup biçimde özür dilerken yağmurdan dolayı trafik olduğunu ve motosikleti yavaş kullanmak zorunda olduğunu anlatıyordu. İstemsizce aklıma Plumb’ın hikayesi geldi. Hayatın günlük rutini içinde kendi savaşının kahramanı olan ne kadar çok insanı görmezden geldiğimizi düşündüm. “Boş ver kardeşim. Yağmur yağacağını bilsem seni yormazdım bile. Dikkat et kendine, çok teşekkür ederim” dedim.

Hayatımızda ne kadar çok gizli kahraman var, değil mi? Bir düşünün bakalım, sizin paraşütü kimler katlıyor?