12 Eylül 1980, bizim kuşakların unutamayacağı tarihtir. Çünkü o gün, ülkemizde bir askeri darbe yapılmıştı. Başta Genel Kurmay Başkanı ve Kuvvet Komutanları ülkenin yönetimine el koymuşlardı. Doğrusu sevinmiştik. Çünkü yıllarca süren terör örgütlerinin olumsuzlukları halkımızı bıktırmıştı. Toplum korku içindeydi. Hiç kimsenin can güvenliği yoktu. Sabahleyin evinden çıkan genç, çocuk, baba, anne akşama evine dönebilecek miydi? Bu psikolojik yapıya sahip olan toplum, 12 Eylül harekâtını olumlu karşılamıştı.

Birbirine düşman olan gençler, 13 Eylül günü dost olmuşlardı. 11 Eylül günü kan gövdeyi götürürken 13 Eylül günü ne olmuştu da ülke gençleri birleşmişti? Bu soruların yanıtı 40 yıldır yazıldı, çizildi. Ama tam aydınlığa kavuşturulmadı.

1968 yılında başlayan iç kargaşa yıllarca sürüp gitti. 12 Mart 1971 kısmı darbe ile Özgür Anayasamızdaki bazı maddeler çıkarıldı. Dönemin mahkemeleri özellikle sol gençlik üzerinde odaklandı ve bazı gençlerimiz asıldı, bazıları ise kurşunlandı.

Korkuya, şiddete dayanan disiplin, uzun süreli olmaz olamadı da. Yine terör yine şiddet devam etti. 1980 yılına kadar bilinmeyen kişilerce terör ateşlendi. Yüzlerce masum ve vatansever gencimiz, sağ sol çatışmalarında öldü, öldürüldü. Analar ağlatıldı, bacılara acı çektirildi. İki kardeşin birisi sağcı diğeri solcuydu. Bu kardeşler birbirlerine düşman oldu.

Güzel de 13  Eylül 1980 tarihinde ne oldu da kardeşler barıştı, komşu çocukları barıştı, sınıf arkadaşları birbirlerinin koluna girdiler? İşte bu sorunun yanıtı belgelerle kanıtlanamadı. Ama yorumlarla kanıtlandı.

Artık biliniyor ki silahlar, sağcı gence de solcu gence de aynı kaynaktan verilmişti. Sağcı gençler faşist, solcu gençler komünist olarak adlandırılıyordu. Böylece cepheler oluşturuluyor ve bu gençler birbirlerinin üzerine acımasızca saldırıyorlardı. Ama bu silahların kaynağını araştıran olmadığı gibi, örgüt derneklerinin kiralarının nereden geldiğini de araştıran  yoktu.

Polis bölünmüştü, öğretmen bölünmüştü, işçi bölünmüştü. Bu bölünme benim adamım senin adamın diye ayırımı getirmişti. Böylece polisler birbirine güvenemez olmuştu. Öğretmenler ayrı dernekler kurmuşlardı.

Bence bu insanların hepsi büyük vatanseverlerdi. Ulusunun, ülkesinin ileri toplumlar düzeyine çıkması için kendi açılarından olaylara bakıyorlardı. Ama geleceğin güvencesi olan bu vatansever gençler, öldürülüyorlardı. Hem de acımasızca bilinmeyen güçlerce yok ediliyorlardı.

Siyasal iktidar, otoritesini polisle, askerle kurar. Polis, asker, siyasal gücün çıkardığı yasalar doğrultusunda insanlarımızın can güvenliğini, ülkenin bağımsızlığını korur. Ne olmuştu da belirttiğimiz 12 yıl boyunca polis ve asker görevini yapamamıştı?

12 Eylül darbesi ile 650 bin kişi gözaltına alınmıştı. Fişlenen insan sayısı bir milyondan fazlaydı. Geleceğimizin güvencesi gerçek vatansever gençler, sağcısı da solcusu da , 12 Eylül’le birlikte hapislere atıldılar. İşkence çektiler, yıllarca gereksiz yere hapishane köşelerinde yattılar. 50 civarında fidanımız idam edildi. 250 civarında gencimiz işkence odalarında öldü. Binlerce genç bedensel veya ruhsal hasta oldu.

Ellerine silah tutuşturan dış güçler ve onların işbirlikçileri amaçlarına ulaşmıştı. Çağdaş, demokrat bu ülke, paçasından çekilerek geriye götürüldü. Atatürk Türkiye’si çağın gerisine çekildi. Yönetimler hayal edemeyecekleri kişilere verildi. PKK örgütü oluşturuldu. Bugünün yöneticileri , o dönemde hazırlandı. Ne yazık ki ülkemizi karanlığa götüren projeler teker teker uygulandı ve uygulanıyor.

Kısaca 12 Eylül’ün ülkemize olumlu bir katkısı olmadı. Aksine zararı oldu.

Öyle değil mi?