Yeşil ile mavinin buluşma noktası olan Trabzon’umuzun duygularını en iyi anlatan, yüksek rakımların ve eşsiz doğasıyla yaylalarımızı vazgeçilmez kılan kemençe, önce ustaların ellerinde hepimizin bildiği şeklini alıyor.

Ahşap misinayla buluşmadan önce milim milim, santim santim işleniyor. Ustalar, kemençenin yapımında sabrın en büyük örneğini gösteriyor. Sonrası kemençeyi çalana da dinleyen de yerinde duramıyor.

Kemençenin yapımında en dikkat edilmesi gereken nokta seçtiğiniz ağaç…

Bütün meyve ağaçlarından oluyor fakat kemençeyi kemençe yapan ağaç dut ağacıymış. Diğer ağaçlardan her ne kadar olsa da en rahat dut ağacıyla çalışıyor ustalar.

Her işin kendine ait ilmi var.

Kemençede benim gördüğüm ilk ilim bu ağaç meselesi oldu. Oyulup hepimizce bilinen şeklini alan kemençe, çelik teller takıldıktan sonra tamamlanıyor.

Araştırmacı yazar Mehmet Bilgin'in Doğu Karadeniz Etnik Tarihi Üzerine adlı yazdığı kitapta, Karadeniz kemençesinin Kıpçak Türkleri'ne ait bir çalgı olduğunu, Gagavuz Türkleri 'nin de bu çalgıya kumança ve oyununun adına da Horon dediklerini yazmıştır.

Kemençe müzik aleti tarih boyunca Türklerin vazgeçilmez enstrümanı olduğunu görüyoruz. Fakat Karadeniz bölgesinde sıkça kullanılan kemençe, Trabzon merkezli diğer bölge illerini yayılmış, sadece bölgeyle de kalmayıp, Türkiye’de önemli enstrümanlar arasına adını altın harflerle yazdırmıştır.

Bugün kemençe ustalarının isyan ettiği bir durum şu ki; (çok da haksız sayılmazlar) ülkemizde hala kemençenin konservatuarda ders olarak verilmemesi… Halbuki bu denli sevilen ve sahiplenilen enstrüman nede genç nesillere öğretilmez. Tamam halk eğitim merkezlerinde her ne kadar dersi verilse de yeterli kalmıyor.

Bizim kültürümüzün önemli sac ayaklarından biri değil mi kemençe?

Umarım bir an önce üniversitelerde dersi verilmeye başlanır da bu kültür hiç ölmez.