Washington DC’nin en sevdiğim tarafı müze gezmeyi sevenler için dünyanın en güzel şehirlerinden biri olmasıydı. Böyle olunca, dahil olduğum bir haberleşme grubu kanalıyla ilkokul öğrencilerine ekolojik döngüler konusunda bilgi vermek için aldığım daveti severek kabul etmiş ve zevkle DC’ye gitmiştim. Doğa Tarihi Müzesi’nde gerçekleşecek buluşmadan önce birçok müzeyi yeniden görmüş, buluşma saatine yarım saat kala müzenin oturma alanında beklemeye başlamıştım.

Yanımda çok şirin bir çocukla babası oturuyordu. Çocuk babasından o dönem yeni yeni çıkmakta olan elektrikli kaykaylardan istiyor, babası ise şirin bahaneler bularak almayacağını söylüyordu. “Ağzını açmadan su içebilirsen alacağım Eric” ile başlayan gülüşmeler “İçerde göreceğin balinalar fotosentez yaparsa alacağım Eric”e kadar devam ediyor, baba oğul hem pazarlık yapıyor hem de eğleniyorlardı. Kulak misafiri olduğum sohbetten ayrılıp buluşmaya gitmek üzere hareketlendim.

Benimle birlikte baba oğul da kalktılar. Kapıya geldiğimde giderek artan kalabalığın içinde Eric ve babasını görünce şaşırdım. Eric de beni dinlemeye gelen çocuklardan biriydi. Konumuz karbon döngüsüydü. Karbon dünyayı ısıtan, buzulları eriten, dünyayı kabusa çeviren bir maddeydi ve bunu çocuklara anlatırken hem sıkmamalı, hem de bilinç aşılamalıydım. Bir Amerikalı’nın yılda ortalama 20 ton karbon ürettiğini, buna karşın bir ağacın fotosentez yaparak yılda yalnızca 23 kg karbonu dönüştürdüğünü söylediğimde çocuklar kulaklarına inanamadılar. Bu sırada gelen “Peki dünyada bu kadar çok ağaç var mı?” sorusu ise benim için güzel bir sürpriz olmuştu. “Aslında hayır, o kadar ağaç yok.” Diye söze başladım. “Ama, ağaçlar haricinde birçok bitki var ve onlar yardımcı oluyorlar” diye devam ettim. “Mesela, okyanusların dibinde yaşayan fitoplanktonlar var. Bunlar gözle görülemeyen bitkiler ve dünyadaki karbonun %40’ını onlar çeviriyor.” Bunu söylerken Eric’le göz göze geldim. İlgiyle beni dinliyordu.

“Bu fitoplanktonların en temel sorunu karbona ulaşmaktır. Çünkü karbon okyanusların dibine gidemez. İşte burada devreye balinalar girer. Bir balina tek dalışında yaklaşık 30-35 ton karbondioksiti fitoplanktonlara götürerek onları besler. Yani bir anlamda balinalar fotosentez yaparlar diyebiliriz.” diyerek konuşmayı bitirdim. Ben cümlemi bitirir bitirmez Eric gözlerini kocaman yaparak gülmeye ve babasına, “Duydun mu, duydun mu?” diye bağırmaya başladı.

Elbette ben de çok güldüm. Dünya büyük mucizelerle ve küçük sürprizlerle dolu çok güzel bir gezegen. Büyük mucizelere sebep olmamız zor ama küçük süprizlerle onu daha yaşanır kılmak hep elimizde! Güzel sürprizlerle dolu günler dilerim.