Çocukluğuma dair hayal meyal hatırlayabildiğim anıların içinde, uzun pazarlıklar sonucu ülkemize getirilen biri için üst katımızda oturan komşunun “Buna mı o kadar para verdik biz? Her santimine bir kova altın verseydik o kadar etmezdi!” yorumu çok ayrı bir yer tutar. O zamanlar ne demek olduğunu fazla anlamamış olsam da, çok sonraları bunun kısa boyuna atıfta bulunarak ironi yapan bir yaklaşım olduğunu kavramıştım.

O zaman anlamadığım için komik bulmamıştım. Şimdi anlıyorum ama hala komik bulmuyorum. Çünkü o “bacak kadar” adam, ulusal mutluluğumuzun Sümerbank’ın ucuz takım elbise ve atlet üretmesi seviyelerinde karşılık bulduğu bir dönemde, bize sportif mağlubiyetlerin şerefli olanının da mevcut olduğunun anlatıldığı zamanlarda gelip, zifiri karanlık içinde mum ışığında mutluluk aradığımız zamanlarda, ülkeye binlerce Watt’lık bir projektör olmuştu!

Biz, o podyuma gelip ellerini pudralarken pudranın kütür kütür dokusunu hissetmeyi, alnına düşen saçlarını yukarıya doğru üflediğinde nefesimizi tutmayı, barı kavrayıp havaya kaldırdığında “Hadi oğlum, biraz daha” diye bağırmayı ve halter podyuma düştüğünde mutluluktan ağlamayı ondan öğrenmiştik! Sokaklarda oynadığımız oyunlarda kaleye doğru bindirme yapıyorken, spiker olup kendimizi anlattığımız maçlarda Hami, Prekazi, Madida oluyorduk zaten ama; sokaklar futbol dışında bir spor dalı ile de ilk kez onun sayesinde tanışmıştı! Bulduğumuz her çubuğun iki yanına taktığımız bir kütle sahibi her şey halter oluyordu. Podyuma gelirken ellerimizi toprağa sürüyorduk.

Saçlarımız onunki gibi ahenkle dans etmiyordu ama nefesimizden nasibini alıyordu. Sonra, bizi izleyen milyonlarca hayali göz üzerimizdeyken, o barı kavrıyor ve büyük bir güçlükle havaya kaldırıyorduk! Biz Naim’dik. Naim, kendimizi ifade etmek için sürekli tarih kitaplarına başvurmak zorunda kaldığımız yılların gerçek ve güncel kahramanı... Biz bir alanda en iyi olabileceğimizi, İstiklal Marşı’mızın ne kadar da lirik olduğunu onun sayesinde bir kez daha anlamıştık.

Tüylerin diken diken olması, burnun sızlaması, bir ülkenin aynı anda nefesini tutması da hep onun eseriydi. Kendisine bahşedilen yeteneği ile bizi defalarca havalara uçuran kahraman, belli ki aynı oranda başarılı olamadığı kariyer planı ile olması gerekenden çok uzakta geçirdiği son zamanlarının ardından geçtiğimiz hafta aramızdan ayrıldı. Kendisi için minnet duygularımla rahmet diliyor ve yaşattığı mutluluktan ötürü şükranla anıyorum. Umarım hepimiz için böyle silinmez izler bırakarak göçmek mümkün olur.