Haftanın son gününde ilk köşe yazımla karşınızdayım. Sık sık karşınıza çıkmak dileğiyle…

Tüm dünyanın gündeminde olan koronavirüs, 1 haftadır ülkemizin de gündeminin ilk sırasında. Sağlık Bakanlığı’nın virüsün tespitinden önce ve sonra aldığı tedbirlerin yerinde olduğunu görüyoruz. Sosyal mesafelenme açısından okulların tatil edilmesi, toplu etkinliklerin iptal edilmesi, futbol maçlarının seyircisiz oynanması gibi kararlar virüsün yayılımını önlemek adına doğru kararlar.

Fakat virüsün yayılımını önlemek bir yana bir de bu meselenin küresel ekonomik boyutu var. Virüsün Çin’den çıktıktan sonra hızla Avrupa’ya ve diğer pek çok ülkeye yayılmasıyla küresel ekonomi de büyük bir çıkmaza doğru ilerlemeye başladı. Bu gelişmeler aklımıza 1929 yılında yaşanan ‘Büyük Buhran’ ve 2’inci Dünya Savaşı sonrası ortaya çıkan küresel ekonomik krizlerini getiriyor.

Bu dönemlerde ülkelerin ‘kendi kendine yetebilirliği’ büyük önem taşıyor. 2. Dünya Savaşı krizinde Türkiye Cumhuriyeti yeni kurulmuş bir ülke olmasına rağmen bu zorlu dönemleri atlatmıştı. Ne kadar zorluk çekilse de ülke ekiliyor, biçiliyordu…

Günümüzde tarım ülkesi niteliğimizi ne yazık ki yitirdik. Birçok tarım ürününü ithal eder olduk. Milli varlıklarımızın, üretim tesislerimizin neredeyse hepsi satılmış durumda. Korona salgını küresel ekonomiyi tam olarak çıkmaza soktuğunda, ithalatın, ihracatın durma noktasına geldiğinde ülkemiz bu durumu nasıl atlatacak? Tarımdan koparılan toplum kentlere doluşmuşken, nüfusun 4’te 3’ünden fazlası şehirde yaşarken nasıl kendi kendimize yetebileceğiz?