Farkındayım ve siz de farketmişsinizdir çevrenizdeki engelli bireye sahip ailelerin endişelerini.

O evlerde hep endişe vardır.

Anne baba sürekli düşünür.

Sıkılır.

Umutsuzluk rüzgarı içinde savrulup durur dalından düşmüş bir yaprak gibi...

Geleceğe dair umutları hep kırıktır.

Gelecek engelli çocukları için bilinmeyendir.

"YA BİZ ÖLÜP GİDERSEK BU ÇOCUĞUN HALİ NE OLUR?" sorusu beynini yer bitirir.

Türkiye Cumhuriyeti sosyal bir devlettir.Toplumun her kesiminin ihtiyaçlarını gidermek için gereğini yapar,yapmaya çalışır.

Yaşadığımız ilde,hergün çarşaf çarşaf Trabzonspor haberlerinin çıktığı gazetelerimizde her nedense anne baba bakımında olan engelli çocuklara anne babanın yaşlılığında  ve ölüm sonrasında kimler nasıl bakacaklardır sorunu hiç irdelenip kamuoyu yaratılmaz.

Yaz gelir turizmden söz edilir,sezon açılır futbol konuşulur bu şehirde.

Bu şehirde yönetici olmak kolay.

Siyaset yapmak ta kolay.

Günlük polemikler içinde bir mevzi kaptın mı bırak akışına gitsin anlayışı ile bakmışsın epey zaman gelmiş geçmiş...

Ama kimse ne olacak bu işsiz gençlerin hali ya da Trabzon'da yeteri kadar,ihtiyaca cevap verebilecek Hzurevi,Bakımevleri, Yaşlı Rehabilitasyon Merkezi,Engelli Bakımevleri Geriatrik  yoğun bakım üniteleri var mı diye merak eden yok...

Kim merak edecek bu hassas konuları.

Tabiki devletin ilgili kurumları ve bu kurumların başındaki Valilik,bu ihtiyaçları tespit edip takibini yapacak.

Sadece vali mi?

Seçip meclise gönderdiğimiz milletvekilleri.

Yine belediye başkanları...Hatta Belediye meclis üyeleri ve ilgili sivil toplum kuruluşları.

Yeri geldiğinde bir tespitimi paylaşmak isterim.

Kabul eder ya da etmeyebilirsiniz.

Bu dönemde sanki şehrin her sorununu belediye başkanları çözecek diye bir anlayış oluşmuş.

Halbuki her konunun bir Bakanlığı var.

Asli görevlerini onlar yerine getirsinler,belediyeler de kolaylaştırıcı yardımcı olarak üzenlerine düşeni yaparlar.

Sözün özü:

Trabzon'da engelli evlatlarının geleceğini düşünen yüzlerce  çaresiz aile var.

Bu ailelerin ömrü engelli birey olan evlatlarını bakmakla geçiyor.

Anne ve baba giderek koldan kuvvetten düşüyor ve gün gelip terki dünya ediyorlar.İşte o zaman o bakımları icin ömürlerini harcadıkları çocukları yapayalnız kalıyorlar bu dünyada...

 Aileler,"Rehabilitasyon Merkezleri kurumalı ve çocuklarımızın bizler bu dünyadan ayrıldığında devletin emin ellerinde bakılacağını bilmenin huzuru ile yaşamalıyız" diyorlar.

Ve devletten bu hizmeti yapacak tesislerin bir an önce kurulmasını istiyorlar...

Sosyal Devletin görevi de bu değil mi?

Sayın yetkililer bu sese kulak vermeli...Özellikle milletvekillerimiz...