Fındıkta en çok neden söz ediliyor? Verim ve kalitenin artmasından mı? Yoksa içeride ve dışarıda fiyatın artıp artmamasından mı? Yarım asırdır “fındıkla yatıp, fındıkla kalkma hastalığı”na yakalanmış birisi olarak dış piyasada, yani ihracattaki fiyatlara yönelik kısa bir araştırma yapınca rakamlara dayalı şöyle bir tablo ile karşılaştık:

*

“2002 ile 2011 yıllarını kapsayan 10 yıllık dönemde toplam 2 milyon 324 bin ton iç fındık satılmış, karşılığında 13 milyar 286 milyon 898 bin dolar döviz elde edilmiş. Ortalama ihraç fiyatı da kentalde (100 kg) 571 dolar olmuş. 2012 ile 2021 yılları arasındaki ikinci 10 yıllık dönemde ise ihraç edilen toplam fındık miktarı 2 milyon 754 bin tona yükselmiş. Bu ihracattan sağlanan toplam döviz ise 20 milyar 488 milyon 890 bin dolar olmuş. İkinci 10 yılın ortalama ihraç fiyatı ise 743 dolar olarak gerçekleşmiş.

Yani basit bir tarif ile son 10 yıldaki ortalama fiyat bir öncesindeki aynı döneme göre kentalde 172 dolarlık bir artış kaydetmiş.”

*

Tabloyu işin erbapları ile de görüş alış verişinde bulunarak derine dalarak irdeleyeceğiz. Tarımsal ürünlere talebin arttığı son yıllarda bu yükselişin yeterli olup olmadığı konusunda görüşlerine başvuracağız. Fındık ile “NUT” denilen aynı safta yer alan badem, kaju, fıstık gibi ürünlerdeki fiyatların yıllara göre artış seyirleri ile mukayese edeceğiz. Ezcümle; fındıkta kalıcı olarak verim ve kaliteyi arttırarak sağlanacak kazancın, ihraç fiyatlarının da nasıl yükselmesiyle katlanabileceği gerçeğine parmak basacağız. Bundaki başarının da, “Çok çalışıp, çok üretip, çok satıp, çok kazanma” ile bir bütünlük içinde olabileceği gerçeğini de bir kere irdelemeden geri kalmayacağız.

YATIRIMLAR 2042’DE, O DA BELKİ!

“Yatırım” değil “Uyutma Projesi” olan Yatırım Adası… 70 yıldır raylar döşenemediği için bir türlü gelmeyen Kara Tren… “Çevir kazı yanmasın” babından “Temcit Pilavı” haline getirilen Çevre Yolu… Ne imiş? Ne olmuş? Devlet-i Ali’yenin 2022 yatırım programına alınmamış. İyi de,  kaç yıldır bunlar “kaynatırım kaynatırım kaynamaz” şekli ile Trabzon’un önüne konulup yedirilmeye çalışılmıyor mu? Daha da yedirilmeyecek mi? En kısası ile 2042’ye kadar. Çünkü Trabzon’da projeler uygulamadan çok konuşulmaya ile gündem oluşturuyorlar. Ziya Paşa’nın; “Ayinesi iştir kişinin lâfa bakılmaz” sözüne misal teşkil edercesine! Onun için diyorum ki; “Her kim yanınızda, yanı başınızda bu yatırımlardan kelâm eylerse sözü ağzına tıkayın!” Kamuoyu adına görev yapan basındaki meslektaşlarım da, “Bunları haberlerinize, yazılarınıza asla konu eylemeyin.”

SUÇTA O GÜN, BUGÜN AYRIMI!

Geçmişte, “Çıkarları için şeytan ile işbirliği yaparak kapıdan içeriye girmesine sessiz kalanlar”, şimdi başkalarını aynı işbirliğini yapmak ile nasıl utanmadan sıkılmadan suçluyorlar? Sanki şeytan ile geçmişte yapılan işbirliği suç değişmişçesine?