İnsanların meşru yollardan geçimini sağlamaya çalışması ayıp değildir,bilakis taktir edilmesi lazım gelen bir durumdur.Asıl ayıp olan,gayrimeşru yol ve yöntemler kullanarak kazanç elde etmeye çalışmak olsa gerektir.Alınteri ile kazanılan para ile yenecek soğan-ekmek,kirli yollardan gelen baklava-börekten daha lezzetlidir…

             İnsanların bazıları,kendilerinde bulunmayan olumlu ve yapıcı davranışları;güzel ahlak niteliklerini başkalarında görmekten kıskançlık duyarlar.Ailesini geçindirmek için verdiği uğraşları,bulabildiği herhangi bir işi baz alıp insanları hor görmeyi,aşağılamayı,karalamayı,küçük görmeyi marifet sayanlara çoğu kez tanık olmaktayız.Bu duruma tarihten bir örnek verelim: Tanzimat devrinin üç ünlü paşasından biri olan Mehmet Emin Ali Paşa’nın babası,kendi halinde halim-selim bir adammış.Birkaç kuruş daha fazla kazanıp çoluk çocuğunu geçindirmek için zengin birisinin bahçe kapısını açıp kaparmış.Paşayı çekemeyenler,onu küçük düşürmek için “Bahçe kapısı kapıcısının oğlu”dediklerini duyduğu zaman “Evet,benim babam fakirdi lakin namuslu adamdı.Emeği,alın teriyle kazandığıyla çoluk çocuğunu geçindirme uğraşı içinde idi.Başkaları gibi bulunduğu konumunu kullanarak yolsuzluk,usulsüzlük,vurgun,kişilere özel çıkar sağlama gibi becerilere sahip değildi…”derdi…

             Değerli okuyucularımız,bugün yaşadığımız toplumda kendini beğenme içgüdüsünden kurtulamayan,kendini toplumun üzerinde görme hastalığına kapılmış insanlarımız az değildir.Bu gibiler,insanları yaptığı işlerle itibarsızlaştırmayı,(örneğin hamal,çoban,amele,çöpçü vs…gibi) kendilerinde bir hakmış gibi görürler.Halbuki hepimizin Atası,ta…Orta Asya’dan buralara,o beğenmedikleri ünvanlarla geldiler…

           Sonuç olarak,hiçbir şahsın,hiçbir grubun,hiçbir soyun,hiçbir güç odağının kendini üstün görmeye hakkı ve imtiyazı yoktur…