Ana-babalar çocuklarını terbiye etmek ve kendilerinden sonra gelecek nesilleri yetiştirmek için her zaman bir endişe bir caba içinde olmalılar. Bu endişe ve cabalar ümitsizliğe değil,onlar üzerinde daha fazla durmaya,eğitimlerine daha fazla önem vermeye sevk etmelidir…

Ana-babalar kendilerinden sonra zayıf bir nesil(zürriyet) bırakmanın endişesini her zaman taşımalıdırlar. Zira silik şahsiyetli, adi düşünceli, aşağılık duygusuyla dolu, kendi kendine karar veremeyen ve kendi öz kimliğinden haberi olmayan bir neslin bırakılması, bir toplum için, bir millet için yıkım,ana-babalar için ise büyük bir azaptır…

Bilinmelidir ki; güçlü bir neslin sahip olacağı kültür ve öz değerlerini bir sonraki nesle aktarması ve bu yönde titizlikle yetiştirilmesi hem tüm eğitim sistemlerinin hedefidir ve hem de Kuran’nın (dinimizin) gereğidir. Hepimiz de biliyoruz ki, gelecek nesiller, geçmişin kültürü ile beslenerek, geleceğin ufkuna uzanacak şahsiyetler olarak yetiştirilmelidir. Temennimiz, milletimiz ve ülkemizin geleceği için arkamıza güçlü nesiller bırakan ana-babalar olabilmektir…

Bir başka yönüyle eğitim sistemlerinin hedefi; insanların birbirleriyle olan ilişkilerini yumuşatan, toplumsal yaşamın olumsuzluklarını tespit edip onlara çare arayan ve bulan nesiller yetiştirmek öncelikle ve özellikle dinimizin, inancımızın da bir gereğidir.

Kuran-ı Kerim de, insan zihnini ve kalbini yüceltip Allah’a götüren, terbiye eden esaslar vardır. Allah aşkı ve insan sevgisini manevi alemden insana sunan kanallar vardır.Hayatın zorluklarını kolaylaştıran, ümitsizlikleri ümide çeviren, kötümserlikleri iyimser hale getiren, insana alternatifler sunan ve insana  çıkış kapılarını gösteren ilkeler vardır… Bir başka söylemle inançlı insanlar toplumsal hayatta yani insanlar arası ilişkilerde, karşılıklı sevgi-saygı, huzur ve güven içinde hayatlarını devam ettirirler…