Geçen yazımızda “Nereden Geldik” konusunu işlemiştik. Bu yazımızda da “Nereye Gidiyoruz” konusuna değineceğiz.

Bu soruya materyalistler öyle basit bir cevap veriyorlar ki; asil ve mükerrem bir varlık olan insanı yeryüzündeki adi bir hayvan derecesine indirip,akıp giden şu hayat kafilesinin sonunun mutlak bir “adem”(yokluk) ve “fena”(yani süreksizlik) olacağını ifade ile,yerin diğer milyonlarca hayvanı sinesinde eritip yok ettiği gibi-onlarca insan olan şu ceset te bir gün rüzgarın savurduğu bir toprak olup tekrar asli şekline dönüşecektir diyorlar…

İşte materyalistlere göre hayatın ve insanlığın hikayesi bundan ibarettir: “Rahimler adeta insan imal eden fabrika, yer de onları yutan ejderha.”

Ne ebedilik var, ne mükafat, ne de ceza…O halde, iyilik yapanlarla kötülük işleyenler eşit…Kendi şehvet ve ihtiraslarını insanlık uğruna feda edip,insanlık için yaşayan bir kimse ile,insanlığı kendi şehvet ve ihtiraslarına kurban eden kimse aynı…Hak yolunda canını feda eden bir insanla batıl uğruna ,başkalarının hayatına kasteden insan eşit…

Madem ki, insanın sonu,hayatın mahdut günlerinden sonra ebediyyen yok olup gitmektir. O halde neden, insan bu dünyada, öteki yaratıklardan daha üstün bir vasfa haizdir? Neden etrafında bulunan her şey onun hizmetine musahhar kılınmıştır? Niçin başka bir varlığa verilmeyen melekler, ruhi ve akli kuvvetler ona verilmiştir? Ve insanı saran bu kemal ve ebedilik duygusunun sırrı nedir.?

Gelelim müminlere… Onlar nereye gideceklerini çok iyi bilirler.Onlar yalnız bu dünya için yaratılmadıklarını,bu dünyaya ancak ebedi saadet yurdu olan ahiret hayatını kazanmak için geldiklerini bilirler ve sorumlu davranırlar…İnsan kendisinin başı boş bırakılacağını mı sanıyor? “Kıyamet suresi ayet 35”

Biz gökleri, yeri ve ikisi arasında bulunan şeyleri oyuncular olarak yaratmadık. Biz bunları hakkın ikamesine sebep olmaktan başka(bir hikmetle)yaratmadık. Fakat onların çoğu (bunu)bilmezler. Şüphe yok ki, o ayırt etme günü, onların topunun(vaat ve tayin edilmiş) vakitlerdir.” Duhan suresi ayet 38-40 “