Hayat bana göre  acı iken başkasına göre mutluluk olabiliyor. Sana senin yaşadığın hayatı anlatabilmem için senin gözünden bakabilmeliyim. Yoksa, anlattıklarım benden ileri gitmez.

Hayat hakkında genel bir fikir söylemem gerekirse; mutluluk ve acı gibi iki ayrı kavramı bir arada bulunduran tek durum olduğunu söyleyebilirim.

Öyle bir durum ki; acının içinde mutluluğu, mutluluğun içinde acıyı barındırıyor. Birbirine muhalif kavramları birbirini tamamlayan bir şekilde iç içe yaşatıyor. Ağlarken gülmeyi hatırlatıyor, gülerken ağlamayı... (eskiler der ki; ağlamakla gülmek kardeştir.)

Her an bir önceki zamanın kıymetini anlatıyor. Yaşadığımız anın değerini bilmemiz gerektiğini söylüyor.

Hayat işte böyle. Kurallarını da öğretiyor aslında. Bir şeyin değerini anlamak için kaybetmeyi beklemememizi söylüyor.

Biz ne yapıyoruz? Her zaman olduğu gibi kulak asmıyoruz öğütlere. Sonra da şikayet ediyoruz hayatı. Ne hakla ve kime şikayet ediyoruz?...

Hiçbir şeyi kaybetmeden kıymetini anladığınız oldu mu? Bana sorarsanız bir elimdeki parmaklarımın sayısını geçecek kadar bile olmadığını itiraf etmeliyim. Bunun farkına vardım ama…

Hayat ipleri bizim elimize veriyor aslında. Ağlarken gülebilmekte bizim elimizde, güldürürken düşündürmekte… Seçim bizim ama bunun farkında değiliz. Bunun farkına varanlar da var, farkına varamadan hayata veda edenler de. Hâlâ farkına varmadıysanız şimdi tam zamanı.

Her dikenin ardında bir gül olmasa bile en azından bir çiçek bulacağınız  aklınızda olsun.

Her sabah bizi sağlıkla uyandıran Rabbimize şükredip hayatamıza devam etmeliyiz.

Mutlu hafta sonları…