Hava güneşli ama ruhumuzda fırtınalar kopuyor. Bu sefer daha güçlüyüz yeneceğiz desek de bilinçaltımız 1996 ve diğerlerini sürekli hatırlatıyordu. Maç saati yaklaştıkça heyecanla stres birbirine karışıyordu. Ne ile meşgul olursak aslında herkes maç saatini bekliyordu.

Erkenden giderek staddaki yerimizi aldık. Rüştü Reçber’i emekli eden Fenerbahçe geçmişimiz, Volkan’ı sahada görünce bir farklı boyut aldı. Volkan artık kaleci ısındıran bir yardımcıydı. Eski hava, duruş, tribün iletişim yok denecek kadar azdı. Tribünle göz temasını bile fark etmedim. Ersun Yanal bizi çalıştırdığı zamanki yerindeydi ve maç başladı.

Ne olduğunu anlamadan hatta ben göremeden ilk golü yedik. Santraya gelirken sanırım João Pereira’nın el hareketiyle sakin yada rahat olun diye işaret ettiğini gözlemledim. Ama gel sen bunu yorgun ruhuna anlat.

İnanmış 41 bin kişiyle yola devam ettik ve nihayet 15. Dakikada 1.gol geldi. Heyecan tabi en üst seviyedeydi. Çok şükür 2.gol ile buluştuk. O anda montunu çıkaran Hüseyin Çimşir’i takım elbisesi ile gördük. Bizden olması bir yana bizimle aynı heyecanı yaşayan aynı davranışları gösteren birinin çizginin kenarında olması o kadar güzel ki! İşte bu: “Bana bu sezon kimse mutlaka şampiyon olacağız diyen olmadı” söyleminden fark bu. Bize de sene başında bunu kimse söylemiyor ama biz bunu yüreğimizde hissediyoruz. Devre arasında “çayır çimen” şarkısı dinledik ama bana göre efsane Fenerbahçe şarkısı “organize işler”di. Birden sahada ısınmaya başlayan 6 numara “Guilherme”yi gördük. Sanki bizim oyuncularımız daha sempatik daha bizdendi. Alexander Sörloth sanki bu topraklardan yetişmişti. Ama en az Guilherme de onun kadar bize benziyordu. 2.yarı başladı ve sakin, kendine güvenli oynayan Guilherme’yi izlemeye başladık. Hatta arka koltuktan seyirciler adam daha dün Trabzon’a geldi bugün maça çıktı diye söyleyip gülmeye başladı. Her şey güzel gidiyordu. Taki 62. Dakikada Emre Belezoğlu oyuna girene kadar. Emre de girerken eski havalı Emre gibi girmedi. Ama bizi negatif yönde etkilemeyi başarma yeteneğine her zaman sahip olduğu için özellikle bir şey yapmasına gerek yoktu.

Maç sonu tarifsiz bir mutluluk. Doyasıya bir sevinç. Biraz duygusal, biraz gururlu ama muazzam bir iç huzur. Teşekkürler emeği geçen herkese! Yolun sonunda o kupayı Sosa’nın ellerinde mavi göğe yükselirken görme hayalinden hiç vazgeçmeyeceğiz.