Tiyatro sever misiniz? Sevseniz dahi defalarca tekrarını izlediğiniz ve sonunu bildiğiniz oyunlara gider misiniz?

Tanıyanlar bilir. Yomra’nın tartışmasız en başarılı bahçıvanı Nam-ı değer Botanik Hasan abimize “Ne olacak bu çimin durumu?” ya da bahçe ile ilgili herhangi bir soru sorarsanız cevaba; giriş, gelişme, sonuç diye başlar. Bu üç kelimeyi konuşmasının her noktasında defalarca kullanarak sizi bu aşamaların hangisinde olduğunuzu düşündürürken o cevabı bitirir.

Bize tekrar tekrar sergilenen oyunlar da tam bu şekilde. İşi gücü olmayan bir iki kişi tarafından uydurulan, oluşturulan kişi ya da olaylara göre bir senaryo yazılır.

Giriş kısmından kendilerince gelecek vaat ettiğine inandırılmış genç oyuncu tarafından oyun başlatılır. Bu aşamada bu genç oyuncuya destek veren oyuncu bellidir. Arka planda esas oyuncular rollerine hazırlanırken; senaryonun bir diğer aşaması hayata geçirilir. Olayın düşünülmesini istedikleri şekli kaybedecek hiçbir şeyi olmayan üç beş kişi tarafından etrafa yayılır.

En sevdiğim kısım Gelişme. Yani sahne. Her defasında izleyenleri performansına hayran bıraktığını düşünen gözleri ayrı, dili ayrı, vücut dili apayrı konuşan adeta bugün burada oluşumu bu performansıma borçluyum diyen tecrübeli oyuncu sanatını icra eder. Bu aşamada kendisine destek verecek kişiler ve de hiç konuşmayacak kişi de bellidir.

VE SONUÇ. Rol yapmak öğrenilebilir bir şey değil, en azından ben sonradan öğrenen birini görmedim.

Rol yapmayan çok gördüm ama. Alkışınız bol olsun.