Bir ülke tanıyorum bilinmeyenler diyarında

Öylesine küçük öylesine güzel ve de gizemli ki

Küçücük insanlar barındırıyor içinde

Umutları sevgileri amaçları aynı olan

Umutları güzellikler,sevgileri insanlar

Amaçları mutluluklar üzerine yazılmış

Küçücük ülkenin küçük insanları

Acı nedir bilmiyor,kıskançlığı hiç tatmamış hiç yalnız kalmamış

Gözyaşı bilmiyor gülmeyi mutlu olmayı bilen insanlar

Birgün birgün yolum düştü bilinmeyenler diyarına

Cüssem büyük duygularım küçücüktü onların yanında

Yardım istedim hekes kucak açtı bana

Mutluluğun sırlarını öğrettiler

Yalvardım ne olur göndermeyin geri

Benim geldiğim diyarlarda bu sırların yeri yok dedim

Gözlerimin içine baktılar ne kadar büyüktüm onlar için

Duygularımsa yağmaya hazır bir bulut gibiydi

Korktular yağarsam sele kapılmaktan korktular

Sırlarımızı alda öyle git dediler ama ne olur git dediler

Hani ya yıllar geçti üzerinden

Kah unuttum kah unutmadım onları

Ama geri döndüğüme çok mutluydum

Mutsuzluğun anlamını bilen bir insan daima mutlu olamazdı

Ve ben o küçük mutlu insanlara

Mutsuzluğu tattırmadan geri döndüğüm için

Güldüm güldüm ve hep güldüm

Gündemdeki ülkemin halini görünce sözün bittiği nokta diyorum ve bu haftaki köşe yazısı olarak geçmiş zamanlarda yazdığım bir şiirime yer veriyorum.Şiirim size ütopik gelsede hayal etmekten ve geleceğimizi kurtarmak için çabalamaktan asla vazgeçmeyelim diyorum...