Trabzonluyum, Trabzonsporluyum.

Ailesi Trabzonlu olan, bu şehirde doğan ve büyüyen neredeyse her çocuk gibi çünkü bu şehirde Trabzonlu olmak gibidir Trabzonsporlu olmak. Öyle doğulur, öyle büyütülür, öyle görülür, sonraki kuşaklara da öyle aktarılır. İstisnalar elbette vardır ama onlar da kaideyi bozmaz.

Ben de böyle doğdum, böyle gördüm, böyle büyüdüm. Anadolu’nun farklı şehirlerinde Trabzonlu ve Trabzonsporlu olarak var oldum. Herkes popüler takımları desteklerken ben şehrimin takımıyla gurur duydum. Başarılı ya da başarısız olması değildi benim meselem, ait olduğum toprakların temsilcisiydi benim gözümde. Çoğunluk da böyle bakar Trabzon’a ve Trabzonspor’a. Takım tutmak değildir bu, ait olarak hissetmektir. Kızsa da, küsse de, başarısız olsa da, eleştirse de yürekten sevmektir.

Ben küçükken, o yıllarda bile fanatik olan halası ile Trabzonspor maçlarına giden annem, maç günleri akan suların durduğu ve izlerken yanında çıtımızı çıkaramadığımız babam, çantalarında fikstür ile gezen ve maçlara gitmek için fırsat oluşturan teyzelerim ve onlar dışında da başka takım bilmeyen yakınlarım varken, benim için de farklı bir durum düşünülemezdi zaten.

Ben de böyle sevdim şehrimin takımını, bordo mavi renklere gönül verdim. Çocukken Trabzon’da olmadığım için maçlara gitme imkanım o yaşlarda olmadı ama yaz tatili için geldiğim günlere denk gelen şenlik havasındaki açılışları hiç kaçırmadım. O yıllarda antremanları izlemek için Trabzon’a gelir gelmez teyzelerimle tesislerde soluğu aldım. Lise ve üniversite yıllarımda maç öncesi Avni Aker’in kapısında saatlerce kuyrukta beklemeyi görev saydım. Nöbetten çıkıp uyumak için eve gitmek yerine maça gitmeyi, soğukta kat kat giyinip 5 saat önce stadyuma girmeyi de severek yaptım. Çünkü şehrimi hep çok sevdim, şehrimin takımı Trabzonspor’a gönül verdim.

Aynı duyguları hissedenler olarak bizler bugünü çok bekledik. Çok yaklaştığımız zamanlar gibi olmasın diye dua ettik. Özlemimiz son bulsun istedik. Şehir olarak günler öncesinden hazırlandık, her yeri bordo-mavi bayraklarla donattık. Uzaklarda olanları şehrimize çağırdık. Bu şehirle hiç bir bağı olmamasına rağmen kilometrelerce uzaktan, Trabzonsporlu olduğu için kutlamalara katılmak amacıyla gelecek olanları duydukça mutlu olduk. Gelemeyenlerin yüreklerinin burada olduklarına şahit olduk. Son gün kalabalıktan ve trafikten gideceğimiz yere 2-3 kat zamanda ulaşsak da bundan hiç rahatsızlık duymadık. Yedisinden yetmişine nefesimizi tuttuk, maç akşamını bekledik ve bitiminde şampiyonluğumuzu ilan ettik. Kutlamalardaki coşku anlatılmaz, yaşanırdı, yaşadık. Uzaklarda olan, gelemeyen Trabzonsporluların bulundukları yerlerdeki coşkularını gördükçe yüreklerimizin bir olduğunun bir kez daha farkına vardık. Sadece ülkemizde değil, dünyanın her yerinde şampiyonluğumuzu kutlayan taraftarlarımızı gördükçe gözyaşlarımıza hakim olamadık. Tüm taraftarlar olarak hepimiz tek yürek olduk.

Özlemimiz son buldu, Trabzonspor hakkı ile şampiyon oldu. Darısı diğer sezonlara.

Sağlıcakla kalın.