Merhabalar,

Şehir merkezinde kar görmeyince hafta sonu daha yükseklere, dağlara çıktım, “kar bize gelmezse biz kara gideriz” diyerek.. Beyazın temizlik, saflık ve masumiyeti simgelemesinin tesadüf olmadığının en güzel göstergesi karlı dağlar. Adım atılmamış karlı yollarda ve gelin gibi beyaza bürünmüş ağaçların arasında lapa lapa yağarken yürümek, yürürken her adımın sesini duymak, doğanın güzelliğine ve sessizliğine tanık olmak ne mükemmel bir duygu.. Keyifle attığım her adımla anın tadını çıkarırken, yol uzadıkça duyduğum kar ezilme sesi beni yıllar öncesine götürdü. Üniversite yıllarımızda, akciğer muayenesi sırasında duyulan ve anlamlı olan “raller” dediğimiz sesi anlatırken hocamız hep bu yürürken duyulan kar ezilme sesine benzediğini söylerdi. Ne güzel bir tanımlama, bugün bile unutmadım. Bu sesle, ilk hastalarımı muayene ederken duyduğum “rallerin” verdiği heyecanı ve ilk atandığım yılları, yürüdüğüm karlı yolları hatırladım.

Okulu dereceyle bitirmiş ve ilk görev yerim Şalpazarı Sütpınar Sağlık Ocağı’na atanmıştım. Hayatımda ilk kez köyde yaşayacaktım. Henüz 23 yaşında, idealleri olan, çalışmayı seven, her şartta mutlu olmayı seçen, ilk kez kendine ait bir evi olacağı için heyecanlı yeni hekim ben, çok sevdiğim arkadaşlarımla bir sonbahar günü görev yerimi görmeye gitmiştim. Sağlık ocağı, kalacağım lojman, lojmanın önünde oynayan çocuklar dün gibi aklımda. Hayatımda ilk kez, bilmediğim bir köyde ve tek başıma yaşayacak olmamın tedirginliğini, bu güzel yerin samimi insanları hafifletmişti. Ben gelmeden lojman temizlenmiş, göreve başladıktan sonra da havalar soğuyunca yakmam için (sonradan öğrendiğim kadarıyla köy halkından gönüllülük esasıyla) odun toplanmış ve kapımın önüne dizilmişti. Eşyalarım el birliği ile taşınmış, yerleştiğim ilk gün hazırlayamam diye köyden yiyecekler getirilmişti. Hiç köyde yaşamamış ve hatta hiç yalnız kalmamış ben, “nasıl olacak, ne yapacağım?” diye düşünürken tüm koşullara kısa sürede adapte olmuştum. Dört köye bakan tek hekim olarak 7/24 hizmet vermeyi, gecenin bir yarısında kapıya gelen hasta yakınları ile hastayı bakmaya gitmeyi yük saymamıştım. Sobayı saç kurutma makinesiyle üfleyerek tutuşturmayı, kışın donmasın diye suyu hafif akacak şekilde bırakmayı, elektriğin 3 gün olmaması durumunda telefon santrali çalışmadığından telefonsuz da yaşanabileceğini, kar yağınca yolların kapanması nedeniyle ilçeye ulaşımın yollar açılıncaya kadar kesilebileceğini, hatta kapalı yollar nedeniyle arabanın ulaşabileceği yere kadar karda yürümeyi burada öğrenmiştim. Bu şirin Karadeniz köyünde, bir insan boyu kadar kar yağdığını ve lojmandan sağlık ocağına gidebilmek için yolun açılmasını beklediğimi hatırlıyorum. Yalnız kalmayayım diye akşamları bana gelenleri ve ya evlerine davet edip götürmek için alanları, oraya ait lezzetleri tatmam için özellikle farklı yemekleri yapıp getirenleri ya da beni öğle arasında bile yalnız bırakmayanları, yöresel kıyafetleri giyip eğlendiğim günleri, geç vakitlere kadar devam eden samimi muhabbetleri unutmak mümkün mü? Bugün hepsi tebessümle hatırlayacağım birer anı olarak kaldı ve bir kar yürüyüşü beni bu zamandan aldı, o yıllara bıraktı..

Hafta sonunun ardından bu sabah poliklinikte muayene ettiğim, şehir merkezine çok yakın bir köyde çalışan ve buna rağmen yaşam koşullarının zorluğundan bahseden ve bugünleri güzel birer anı olarak hatırlayacaksınız dediğimde, “tabi siz bu koşulları nerden bileceksiniz, hayat size güzel be hocam” diyen hastam bu yazdıklarımı okur mu bilmiyorum ama bildiğim bir şey var! Hayat; olumsuz koşullarda bile mutlu olacak bir şeyler bulanlara, anın tadını çıkaranlara, olmamış şeyler için olacak diye endişe duymayanlara, kaygılarını bir kenara bırakanlara, huzuru seçenlere, affedenlere, sevenlere, sevilenlere, ön yargısız olanlara, hayatı istediği şekilde yaşayanlara ve tüm bunları başaranlara güzel. Ne kadar başarabiliriz bilmiyorum ama hayatın hepimize güzel olması dileğiyle..

 Sağlıcakla kalın.