Merhabalar,

Her 23 Nisan’da çocukluk anılarım canlanır gözümde. Günler öncesinden başlayan hazırlıklar ve planlar ile o tatlı telaşların güzelliğini hatırlarım. Yine 23 Nisan’da, bu kez susmayan telefonlar ve hastalarla geçen yoğun bir nöbet sabahında dalıp gittim o yıllara, o yılların heyecanına, o zamanların hissettirdiği o güzel duygulara..

Önce, Trabzon’da ilkokul 2.sınıfta iken küçük bir izci olduğum ve resmî geçitte yürürken duyduğum heyecan düştü aklıma; sonra, Divriği ilçe merkezinde geniş meydandaki 23 Nisan etkinliklerimiz..

İlkokul 4.sınıfa Divriği’de başlamıştım. Herkesin birbirini tanıdığı bir ilçede, sınıfa sonradan katılmış olsam da kısa sürede adapte olmuş, okulumu, öğretmenimi ve arkadaşlarımı çok sevmiştim. İki farklı binadan oluşan Cumhuriyet İlkokulu’nda, eski binadaki bir sınıfta geçmişti o güzel yıllar. Ahşap ve siyaha boyanmış zeminde yürürken çıkan ses hâlâ kulaklarımda, kalem, silgi gibi her ne varsa yere düşürmemek için gösterdiğim özen ve dikkatin hissettirdikleri de hâlâ aklımda.. Çünkü zemine düşen her şeyin tahta aralıklardan alt derin kısma gitmesinin aynı zamanda düşürdüğüm her ne ise ona veda etmek olduğunu öğretmişti tecrübelerim. Fiziksel özellikleri çok iyi olmasa da öğretmenimize olan saygımız, birbirimize olan sevgimizle sıcacık bir yuvaydı o sınıf bizler için. Her yerde olduğu gibi yaklaşan 23 Nisan’la birlikte okulda hazırlıklarımız başlamış, bir yandan eğlenirken bir yandan da heyecan sarmıştı hepimizi. Şiirler, şarkılar, forklor gösterileri, oyunlar ve ders sırasında da olsa duyulan bando takımı hazırlıkları ile heyecanımız gün geçtikçe artmıştı. Üç kız arkadaş olarak bizler ve üç erkek arkadaşımız için provalar tamamlanmış, kıyafetler dikilmiş, müzik eşliğinde ufak bir gösteri düşünülmüştü. Pembe saten, karpuz kol, üst kısmı tam oturan, yere kadar uzanan, etek kısmı kat kat kemerli elbiseme uygun renkte şemsiye aradığımı ve elimde mendilim, yanımda arkadaşım, şemsiyemi çevirerek “Üsküdar’a gider iken aldı da bir yağmur. Kâtibimin setresi uzun, eteği çamur..!” melodisini kim bilir kaç kez dinlediğimi hatırlıyorum, bir de müzik bitmesine yakın elimizdeki mendili yere bırakarak yürümeye devam ettiğimizi..

Bayram sabahı erken kalkıp hazırlanmış ve eve yakın olan okuluma bizleri hazırlaması için annemle birlikte gitmiştim. O gün okul bahçesinde hazırlıklar ve koşuşturmalar devam ederken bir öğretmenin fotoğraf çekimi için “çabucak toparlanın” diyerek bir araya gelmemizi sağlaması daha dün gibi. Güneşli bir 23 Nisan günü sabahında, eski okul binası merdivenlerinde öğretmenlerimizle çekilen bir fotoğraf karesi o güne ait tüm duygularımı barındırır, her baktığımda bana o anları tekrar yaşatır.

Herkesin okulda toplanması ile birlikte önce okulda konuşmalar yapılmış, şiirler okunmuş ve sonra bayramın kutlanacağı ilçe merkezindeki alana yürümüştük gururla. Her okulun kendini temsil yarışına girdiği ve tatlı rekâbetle yürünen yollar, birbirine karışan bando takımı sesleri, önünden geçilen evlerden pencerelere koşanlar, bize ait bayramın mutluluğu ile ulaşmıştık ilçe meydanına. Her tören, okullar arasındaki tatlı rekabetten ortaya çıkan güzel etkinlikler demekti bizler için. Sonrasında coşkulu kutlamalar, eğlenmemiz, heyecanlı geçit törenimiz ve temsillerimizle sonlanmıştı “Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramımız”.

Çocuk olduğum günleri düşünürken bu bayramın da farklı bir özellikte kutlandığını ve sonrasında farklılığı ile anılacağını düşündüm. Salgın dönemine geldiği için belki de ilk kez evde ve evdeki etkinliklerle kutlanan bu bayramı da bugünün çocukları, yarının büyükleri ilginç birer anı ve kutlama olarak hatırlatacak. Herkesin kendi çabası ile çocuklarına 23 Nisan ruhunu hissettirdiği bu bayram hem 100.yıl, hem de salgın nedeniyle evlerde kutlandığı için hiç unutulmayacak.

Mustafa Kemal Atatürk’ün geleceğin mimarı olan tüm dünya çocuklarına armağan ettiği “Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramımızı” kutluyor, bir daha ki yıl törenlerle kutlamayı umuyorum. Saygı, sevgi ve minnetle..

Sağlıcakla kalın..