AKP, muhalefetinin tüm iddiaları hilafına kazandığı % 49.5 oy desteği ve aldığı 316 milletvekili ile hükümet olup, tek başına iktidar olduktan sonra ülkede muktedir olmanın da mücadelesini vermektedir. Bu meyanda hükümet olmak iktidar olmaya yetmiyordu. Sağ tandanslı hükümetlerin yapmak istediği bir sürü icraatlar bazı anayasal kuruluşların kapısından dönüp duruyor ve asla iki yakaları bir araya gelemiyordu.

Şimdi de AKP hükümeti on iki yıldır verdiği mücadele ile tek başına hükümet olmayı tekrar yakaladı. Bu konuda epey de yol kat etti etmesine de, şimdi de başka şeylerle uğraşmak zorunda. Yani AKP’nin de iki yakasını bir araya getirtmemek adına bir sürü yerlerden bir sürü takozlar konulmaya çalışılmaktadır. AKP, hükümetliğinin yanında gerçek iktidar olmanın mücadelesini veriyor.

Sağ hükümetlerin ezeli çilesi. Bunlar hükümetin kişilik mücadelesidir. Olması gereken, bu yolda kendi ilkelerini ve hedeflerini oturtmak için iktidar olmanın yollarını açmaktır. Eski statükoları yıkıp yenilerini inşa etmek kolay olmasa gerek. Dış olayları buna katmıyoruz tabi. Bunca girizgâhtan sonra AKP hükümet erkânı hakkında bazı önemli noktalara da değinmek istiyorum. Biliyorsunuz insanoğlu sürekli başarılar içerisinde yüzmeye başlayınca, ‘nefis’ denen bu yaratık insanın en büyük düşmanı olur. Önce elinde olmadan ve farkına varmadan başarılarına mağrur olup kibirlenir, sonra kapının önünden geçen dereye elindeki kovayı(!) daldırmaya başlar. Neden? Nefisten sonra şeytani arzular devreye girer.

Zira “Yahu bu dere akıyor ve bunun başındaki de benim. Ellere giderken bizim kovanın hakkı(!) yok mu?” gibi şeytani nefis insanı gıdıklar. İşte bu iki felaket, derelerin başında duran kimselerin en büyük düşmanı olur. Önceden normal vatandaş iken selam verdiği kimselere selamı ya keser ya da zoraki verir. Başkaca; insanlara yolda hal hatır ederken, artık okşanan ve yükselen(!) nefsin hakimiyeti ile bunlardan da vazgeçer. Yani farkına varmadan ‘kibir’ denen belâya mahkum olur. İşte ben AKP milletvekillerine, hükümet erkânına, bakanlara veya bakanlığa liyakatli gösterilmiş dünün sıradan vatandaşlarına şunu acizane tavsiye etmek isterim.

Cenab-ı Allah’ın en sevmediği hal insandaki kibir halidir. Zira Cenab-ı Allah insanda her şeyi hoş görüyor, bu ‘kibir’ denen nefsani belayı asla affetmiyor. “Kibir bana aittir” diyor. Korkarım AKP erkânının bu üçüncü kazanımından sonra gerek parti yöneticileri gerekse milletvekilleri bu kibir belâsına uğrarlarsa, işte o zaman ‘sonları geldi’ demektir. Yanlış anlaşılmasın, “Böyledirler” demiyorum. Sadece ikaz ediyorum. Bunları niye mi yazdım? Zira bazı AKP’li milletvekili arkadaşlarımda bu emareleri görünce ikaz şart oldu.

Darılmak yok, inşallah yanılırım. Tevazu nimetin ve ihsanın devamıdır. İşte ne edip, edin asla evinizin önünden geçen dereden kendinize has kovayı daldırmayın ve insanlara yüksekten bakıp hikmeti kendinizde sanmayın, kendinize değil vatandaşa hizmet için seçildiniz. Belki de birilerinin duası ile bu makamı yakalamışsınızdır. “Zira İnsanların kalpleri, cenab-ı Allah’ın iki parmağı arasındadır istediği tarafa yönlendirir”, aksi taktirde dua denen nur üzerinizden kalkarsa “Biz ne yaptık da aşağılara düştük?” diye ararsanız, sebebi kendinizde arayın. Benden söylemesi. Hakkı, tevazuyu ve adaleti asla unutmayın...