Suya atılan taşın önce kendi etrafında halka yaparak yayıldığı gerçeğinden hareketle, 7 Haziran’da sahnelenecek siyasetin son tangosuna 7 gün kala bizde ikamet ettiğimiz Trabzon merkezli son bir bakışı, Türk politikasının 60 yıldır vazgeçilmezi olan miting meydanlarının sonuncusundan bakalım isterseniz. O da 2 gün önce yapılan ve MHP’lilerin bile “Bu kadarını da beklemiyorduk” dedikleri Devlet Bahçeli’nin Meydan muhabbeti olduğuna göre.. Öncelikle siyasetteki bu “miting meydanı muhabebeti”nden demokrasi adına sıkıldığımı söylemek isterim. Nedeni de, 60 yıl öncesinde de aynı miting meydanı vardı, bugün de...

Kullanılan teknoloji hariç değişen hiçbir şey yok. Birisi kürsüye çıkar, diğerleri de kimisi bağırıp çağırarak, kimisi bayrak sallayarak, kimisi de koyun gibi dinleyerek haşır neşir olurlar. Hem de, onca gelişen teknolojiye, iletişim imkanlarına rağmen. Anlayacağınız bir bağırmak çağırmaktır gidiyor. * Her neyse, düşünme yerine, düşünmemeye sevk edilerek siyasetin icra edildiği bir toplum halinde kalmak için inatla ısrar ettiğimiz bu yanlışla daha çok haşır neşir olacağız anlaşılan. * Gelelim, kimisi “kaç kişi vardı-yoktu”, kimisi “bu meydandaki en kalabalığı idi”, kimisi “CHP’den, HDP’den destek vardı” deyip dursun, ölçü için Meydan’dan yokuş aşağı, yokuş yana, yokuş bakarak değerlendirme yaptım.

Yokuş aşağı dediğimiz yere, kimilerinin Trabzon dışından dahi getirerek oluşturduğu kalabalıklar gibi, miting bittikten sonra araçlara binmek için Gazipaşa’dan aşağıya pek az kimse akın etti. Çoğunluk Kahraman Maraş, Uzunsokak, Boztepe Yokuşu, Taşbaşı’na yöneldi. Yani, kendi rızası ve kendi ayaklarıyla geldi, onlarla geri döndü. * Fazla evelemeye gevelemeye de gerek yok zaten. Çünkü fazla zaman da kalmadı. Şunun şurasında ben diyeyim “7 gün”, siz söyleyen “Bir hafta.” Ama bir gerçek var. Hiçbir şey eskisi gibi olmayacak. Ve de iktidarın muhalefetin alehlerine propagandasına bile gerek bıraktırmayan çift başlılığı meydanlarla devam ettiği için, MHP yukarı doğru tırmanmaya devam ediyor. Nereye kadar tırmanır? Sabredin, bir hafta kaldı.

BEŞİKDÜZÜ’NE CEZAEVİ İLE ÖVÜNMEK!..

Trabzon Beşikdüzü Belediye Başkanı Orhan Bıçakçıoğlu’nun, çok doğru bir tercih imişcesine, adeta büyük bir müjde verir gibi “Cezaevi ihale edildi” başlığı ile gazetelerdeki beyanatını görünce, ister istemez, daha bu iş düşünce aşamasında iken yazdıklarımı hatırladım. 3-4 yıl önce ne zaman zaman yazmıştık: “Beşikdüzü Türkiye’de eğitimi ile anılan, yetiştirdiği öğretmenlerle övünülen bir has yerdir. Buraya cezaevi olmaz, olmamalı. Olursa ne olur? Beyazın üzerine kara bir mürekkep dökülür.” Döküldü de!.. Dökenler utansın!. Bir de Beşikdüzü’ne cezaevi yapılmasını yatırım, buna vesile olmayı da maharet sayanlar da!..

BAŞKANLIK SİSTEMİ İÇİN, TRABZONSPOR ÖRNEĞİ!

Türkiye başkanlık sistemine geçerse nasıl olur? Ne olur? Başka örnek aramaya ne gerek var ki; Trabzonspor’da bugün ben diyeyim “Tek adamlık”, siz söyleyin “Başkanlık sistemi” ile neler oluyor ise, Türkiye’de benzeri olur. Hem de en hafifinden!..