Trabzon’un akşam rüzgârı, Karadeniz’in tuzlu kokusunu Papara Park’ın tribünlerine taşıyordu.
O gece şehir, futbolun yeniden doğuşuna tanıklık edecekmiş gibi nefesini tutmuştu.
Bir yanda denizin dalgaları, diğer yanda tribünlerde dalgalanan bordomavi bayraklar…
Ve sahada iki takım:
Biri, kendi evinde yeni sezonun perdesini aralayan Trabzonspor.
Diğeri, 16 yıllık uzaklığın ardından Süper Lig’in kapısından içeri adım atan Kocaelispor.
İlk düdükle birlikte, topun her sektirmesi bir davul vuruşu, her pas bir cümle, her şut bir ünlem oldu.
Okay Yokuşlu, daha 3. dakikada sağ kanattan topu kaldırdı; Nwakaeme gökyüzüne yükseldi, ama top ona değil, tribünlerdeki heyecana dokundu.
Olaigbe, 19. dakikada sol çaprazdan kükreyen bir şut gönderdi; ağlar değil, yan ağlar titredi.
Kocaelispor, misafir olduğunu unutan bir cesaretle yüklendi.
Nonge, 31’de rakiplerini dans eder gibi geçti; Petkovic’e “vur” dedi.
Petkovic vurdu, Uğurcan uzandı; o an stadın kalbi yere düşüp tekrar yerinden kalktı.
Dakikalar 49’u gösterdiğinde, Mustafa Eskihellaç sol kanattan çizgiye indi.
Ortasını göğe kaldırdı…
Onuachu, bir kule gibi yükseldi.
Karadeniz’in hırçın dalgaları bile o an durdu; top ağlara değdiğinde tribünlerde bir patlama oldu.
Bu sadece bir gol değildi — bu, bir sezonun ilk mührüydü.
Kocaelispor pes etmedi.
73’te Petkovic yine sahneye çıktı ama fırsatı yandan kaçırdı.
87’de Mendes’in yere çarpıp dışarı çıkan kafası, umudun son kırıntısıydı.
Ve hakemin bitiş düdüğü, bu hikâyenin ilk bölümünü kapattı.
Trabzonspor, galasını zaferle yaptı.
Kocaelispor ise yenilse de, 16 yıl sonra döndüğü bu sahneden onurla ayrıldı.
O gece, Papara Park sadece bir stadyum değildi…
Bir sahneydi.
Ve biz, tribünde ya da ekranda, bu destanın ilk sayfasına tanıklık eden şanslı seyircilerden ibarettik.