Evet; maçın bir saatlik bölümünü 10 kişi oynayan rakibi karşısında Trabzonspor bir gol bile atamamış ve de son dakikalarda da gol yememiş ise bunu kesinlikle “istikrarın bozulmaması” için yapmıştır! Soracaksınız ki hangi istikrar? Birincisi; ligin 7 gol ile en az gol atabilen iki takımından biri olma unvanını kaybetmedi! İkincisi; ortalama hesap olan “her maça bir puan” durumunu “12 maçta 12 puan” toplayarak sürdürdü! Üçüncüsü; rakip çok büyük hata yapmadıktan sonra gol atabilmesinin asla mümkün olmadığını tekrar gösterdi! Dördüncüsü; rakibin zaaflarına yönelik bir oyun planı olmadığını bir kere daha ortaya koydu. Beşincisi; Ersun Yanal’ın oyuna müdahale anlayışındaki gariplik ve geçlikten vazgeçmediğini kayıt altına aldı. Altıncısı; hakemlerin söz konusu Trabzonspor olduğunda kurallara göre değil de, keyfiye göre karar verdiğini bir kere daha tasdik ettirdi.

*

Ağır vasıta N’Doye başta olmak üzere bordomavili hücum oyuncuları da olağanüstü bir hareket ortaya koymadıklarına göre!

*

Trabzonspor’un bu bu kadro ve böylesi bir kafa ile becerebileceği en iyi iş “maç başına bir puan istikrarıdır!” Ama, ligi tamamlandığında 34 maçta 34 puan Süper Lig’de tutundurur mu? Ya da PTT 1. Lig’in yolunu mu gösterir? İşte orası meçhul...

*

Ne kaldı geriye? 12 maçta 13 puan elde etmiş Akhisar ile ligin en az gol atan iki ekibinden birisi olma unvanı... Sırf bu unvanı kaybetmemek için Suk’u transfer etmedik mi? Geçen yıldan kalan Muhammed ve N’doye’den medet ummadık mı?

*

Haa; söz konusu istikrar olduğunda en önemlisini unuttuk! Bütün bunlar yaşanırken Başkan Muharrem Usta ile teknik direktör Ersun Yanal’ın uyumlarındaki istikrar ne olursa olsun bozulmuyor! Ne diyelim? Böyle istikrar düşman başına mı? Ya da, Trabzonspor’u tarihinin en karanlık dehlizine atar mı? Atmaz mı?