Ben diyeyim ”Evdeki hesap çarşıya uymadı!” Siz söyleyin “Kağıt üstündeki hesap tutmadı!” Uymadığı da iyi oldu, tutmadığı da... Bu durumda sonuçta tahmin edilenin tersi oldu ve Trabzonspor “Yüzde 90 mağlup olur” denilen maçı, gözden çıkarılan N’doye’nin golü ile kazanmayı başardı. Bu başarı; öylesine bir kazanım sağlamadı, Trabzonspor’u “İpten aldı” dense yeridir. Kalede Onur’un 4’ü çok net, 7 kurtarış yaparak takımını ipten aldığı maçın kahramanı, bir zamanlar gönderilmesi için ‘kırk bin çeşit dümen çevrilen’ N’doye idi. Bu kahramanlığı sadece attığı gole sayarsak, emeğinin tümüne haksızlık etmiş oluruz. N’doye savunma yaptı, mücadele etti, özellikle de hücumda topu kontrollü oynayarak, hem rakibi tedirgin etti hem savunmasını rahatlattı. Ama hakemin 69’uncu dakikada ‘ofsayt’ vererek kestiği pozisyonun ardından 70’inci dakikada Muslera ile karşı karşıya kalabileceği bir fırsatı harcaması ona yakışmadı ise de eleştiriyi de hak etmedi.

Önce Castillo, ardından Bero’nun sakatlıklarında ‘Bordo-Mavili oyuncuların kurgusu bozulur’ diye düşünülmedi değil. Ama gününde olmayan Galatasaray’ın da katkısı ile oyuna giren Yusuf ve Güray, devraldıkları görevi fena yerine getirmediler. Sarı-Kırmızılıların orta alanda kuramadıkları üstünlük, Trabzonspor’a ister istemez avantaj sağladı. Bu avantajın sağlanmasında defansın göbeğindeki Durica ile Uğur’un üst düzey mücadalesine, Okay’ın önlerinden verdiği desteği önemsememek olmaz. O ki; defansın ortasına geldik, golü atan N’doye’nin, Uğur ve Durica’ya yaptığı yardımın hiç de az olmadığını bir kere daha söylemek, bir hakkın teslimidir. O ki; haktan söz ettik, Fırat Aydınus’un 90’a eklediği artı 5’in de bitmiş olmasına rağmen çalmadığı düdük, Trabzonspor kalesinde gol pozisyonu yarattı. Ama hak adına “Allah’ın adaleti” tecil etti ve top direkten gerisin geri geldi. Sonuç; Trabzonspor’a ‘derman’ gibi gelen bir galibiyeti maç öncesinde mucize olarak görsek de, bu forma İstanbul’da böylelerini az da yaşatmamıştı. Bu kez, Onur ve N’doye öncülüğünde biri daha gerçekleşti...