Ne diyeceğiz?

Nasıl yapacağız?

Kimi yazacağız?

*

Bu kafayla “Artık karıştırıyorum” dersem, inanın! Ama ortada öylesine bir pozisyon ve birbirini hatırlatan 2 karar var ki; tam bir garabet, tam bir şeytan işi...

*

Hem de; “Şu Allah’ın işine bak” dedirtecek türden! Ama, Cenab- ı Allah, “Ben size akıl verdim, onunla bakmanız gereken göz verdim” diyerek, akla emanet ettiği cüzi iradenin de doğru adına kullanılması için ne gerekiyorsa yapmamış mı?

*

Yapmış yapmasına da, ben diyeyim “İşin içine”, siz söyleyin “Hakemin işine” şeytan karışınca; önce Trabzonspor-Fenerbahçe, sonra da Eskişehirspor-Trabzonspor maçlarında yaşatılanlara, hak, hukuk, adalet, dahası insanlık çerçevesinde bir şeyler diyebilmek, akıl erdirebilmek mümkün müdür? Asla!

*

Nasıl ersin ki? Ortalıkta haksızlık yapan şeytanlar var! Bir de ‘haksızlık karşısında susanın dilsiz şeytan olduğunu’ bilerek hareket edenler! Her iki maçta birbirini hatırlatan öyle pozisyonlar var ki; insanlık adına, adalet adına ve hakemlik adına üzülmemek, kahrolmamak mümkün değil.

*

İki pozisyondan ilkinde (Fenerbahçe maçında) Bülent Yıldırım açık açık penaltı olan pozisyonu ‘es’ geçiyor. İkincisinde ise (Eskişehirspor karşısında) Halis Özkâhya, hiç ilgisi olmayan pozisyonda, yandan da çarklı yardım alarak ‘penaltı’ düdüğünü çalıyor. Hem de utanmadan, kızarmadan, sıkılmadan! Bir önceki hafta verilmeyeni hatırlamadan...

*

Demek istiyorum ki; adalet adına kalemi eline değilse bile, düdüğü ağzına getirenler haksızlık yaparak,şeytanın çanağını dolduruyorlar. Sonra da Trabzonspor’un uzun sakallısı Aykut Demir de, böylesine bir haksızlık karşısında susmanın, şeytanlıkla eş değer olduğuna inandığı için ister istemez hatırlayıp, buna dayanamayarak tepkisini eline taşıyor ve şeytanın, pardon hakemin kırmızı kart gazabına uğruyor!

*

Durumun bu noktaya taşındığı, haklının hakkının mumla arandığı bir ülkede; puanların oynanan futbol ile değil de hakem kararları ile toplandığı bir ligde adaleti aramayı da artık bizim ‘abesle iştigalimize’ sayın!

*

Başta hakemin de abesle iştigal ettiği, sonra Bordo-Mavili futbolcuların heyecanlarının, gayretlerinin, vasıflarının her zamanki gibi yok olduğu, amaç noktasında Eskişehirspor için olan, ama Trabzonspor için hiçbir şeyin bulunmadığı bir maçın da yorumunu yapmada bu sefer beni mazur görün! Çünkü inanın “Sezon bitse de, Trabzonspor’un ızdırap veren, kahreden maçlarını izleyerek yorum yapmaktan kurtulsam” demekten başka bir beklentim kalmadı. Bu beklentide de ‘şeytanın parmağı’ var mı? Yok mu? Onu da bilemem! Ama, “körle yatan şaşı ile kalkar” da bir atasözü gerçeği olarak ortada durmuyor değil!