İslâm’da asıl olan “cem” olmaktır. Yani, toplanmak, bir araya gelmektir. Cemaat olabilmektir. Cemaat de zaten “cem olmak” üzerinden gelir. Doğru ve genel olan da “cami cemaati” üzerinden tarif yapılır idi. Bazı hocalar, camiinin cemaatini “benim cemaatim” diye taraf etmeye başladığı zaman diliminden sonra, cemaatin de ayarı bozuldu, manası da değişti! Sonra, iş büyüdü fiziki olarak camiden sokağa, oradan caddeye, çarşıya, semte, mahalleye, nahiyeye, kazaya, şehirlere kadar vardı bu cemaatten olma işi... Sosyo-ekonomik olarak da paranın pulun, dünya malının yer aldığı her alana sirayet ederek fiziki mekanlarla bütünlük hasıl ettiler! Cemaat de bu gidişat içinde anlamını da, tarifini de kaybetti. Helal ile haramın karıştırılarak kaybetmesi gibi! Bakın ahval o hale geldi ki,“cemaatten olmak” suç sayılır, “ben de cemaattenim” demek ise yürek ister hale geldi. Ya da getirildi! Asırlardır çaba sarf ederek din üzerinden her türlü cemaati bu hale getirenler, utansın! Ama hani denir ya, “her şerde bir hayır vardır” diye.

İnşallah rayından çıkıp, şıhların, şeyhlerin, işgüzar hocaların, çıkarcı efendilerin, uyduruk pirlerin, sahte hazretlerin kaptanlık yaptıkları okyanusta bir gemi haline getirilen ve “cemaat” gibi İslâm’daki en güzel kavramlardan, tariflerden biri olan işlevden Allah rızası için değil de, kul hesabı için nemalanların tümünün iplikleri pazara çıkar. Yoldan çıkmış, çıkarılmış tarikat hesabına cemaat değil, cem olanların da tümü İslam’ın yakasından düşerler. Kur’an-ı Kerim’in Zümer Suresi 36’ncı Ayet’inde“Allah kuluna kâfi değil mi?” buyuran Cenab-ı Allah, cüzi irade sahibi kuluna onlarca, yüzlerce mesaj gönderiyor, emir buyuruyor. Kur’an-ı aç ve oku... Kur’an’daki son Peygamberi anla... Aklınla ve yüreğinle... Anlamak hiç de zor değil. Dinde, ‘bana göre” diye bir şey yoktur. Onun için başkalarına biat etme, boyun eğme. Allah Rızası yerine kulun himmetine koşma. Aşka dayalı Allah korkusunu hisset, kulun zilletinden korkma. Her zaman önce Kur’an-ı Kerim’e bak, O’nu oku. Hem de anlayarak...

*

Kıssadan hisse... Geçen hafta Trabzon Gazeteciler Cemiyeti’nde güncel bir basın toplantısına denk geldim. Sonunda düzenleyenlerle kısa bir muhabbetimiz oldu. Ve de içlerinden biri kitapçık uzattı; “Bunu da okur musun” diyerek. Aldım. Ama almadan önce ona aynen şöyle dedim: “Ben Kur’an-ı Kerim’i okur ve anlarım. Anlayamazsam Arsin Yeşilyalı’da hocam Ahmet Özdemir’e sorarım. Onu bulamazsam sahte olmayan hadislere bakarım. Ondan sonrası mı? Hani deniyor ya; ‘Söz konusu vatan ise gerisi teferruattır.’ Hah işte senin uzattığın var ya, ben de o statüdedir.”

TRABZON VALİSİ YÜCEL YAVUZ’UN ADIMLARI...

Doğu Karadeniz’in ilk büyük damızlık sığır yetiştiriciliği projesi Trabzon’un Arsin ilçesine bağlı Karaca Mahallesi’nde bir tepenin üzerinde çok ortaklı olarak üretime açıldı. İnşallah her geçen gün kazanç üzerine kazanç koyarak üretimi sürdürürler. Projenin açılışında konuşmak üzere mikrofonu eline alan Trabzon Valisi Yücel Yavuz, “Siz bir adım gelin, devlet size 10 adım gelir” dedikten sonra cızırtı yapan mikrofonu bir kenara koyarak büyük kısmı köy halkından olan katılımcıların önüne kadar olan mesafeyi adımlayıp, “Bu işi sohbet havasında sürdürelim” dedi. Vali Yavuz’un bu adımlama tercihi bile, vatandaşı mutlu ve umutlu etmedi değil...

TEMEL DE DEMEMİŞ MİYDİ?

Bu ihanet sarmalı, Türkiye’yi adım adım 15 Temmuz’a taşırken bizim Temel misali çok önceden feryat ederek etkili ve yetkilileri uyaranlar hiç de az değildi. Kıssadan hisse: Sürekli hastalığından şikayetçi olan Temel, vefatından önce hazırladığı bir notu yakınlarına bırakır. Açıp okurlar. Temel şöyle yazmıştır: “Hastayım, hastayım dedim, bana inanmadınız. İşte öldüm. Şimdi inandınız mı?”