Bir Adana maçı var, arada futbol adına güzel şeyler söylenecek başka da gönülleri rahatlatacak kelime yok. Yazana değil, yazdırana bakacaksın. Aynayız biz. Üzerimize vuranı yansıtırız.

Sıfır nasıl anlatılır bilmem ki?

O şanlı formayı sırtına geçirme fırsatı bulan bir genç nasıl olur da böyle davranır, anlamak mümkün değil. İnşaattan gelmişler gibi. On kamyon çimentoyu üçüncü kata taşımışlar gibi. Ağır işlerden fırsat bulup maça çıkmışlar gibi...

Yok yok, dün akşam Trabzonspor’un Oynadığı şeyi tarif edecek cümlemiz yok. Bu seviye takımların hareket doğruları olur. Top rakipte, top bizde, hücumda, savunmada belirlenmiş kuralları vardır. Çalışılmış, olgunlaştırılmış, işe yarar taktikleri vardır...

Nasıl anlatsam?

Hani şu Vahid hocayı kampa getirmişlerdi ya, ilk özel maçtan sonra hepsini yollamıştı ya, tam da öyle bir şey. Yeni gençler, kovulup affedilenler, ‘yıldız’ diye alınıp ışık vermeyenler, eskisi, tecrübelisi...

Üç günde iki maç, futbol yerlerde sürünüyor. Durum ürkütücü, söylemiş olayım. Sayın Usta, neşter vurma zamanıdır, nereden keseceğinizi de biz mi söyleyelim?