Teknoloji gelişimi hızlandıkça piyasaya sürülen şaşırtıcı ürünler artıyor. Ama onları kullanacak olan da yine insan. Ve şu soru çıkıyor ortaya:

İnsanlar gitgide karmaşıklaşan icatlara ne kadar güvenebilir?

Örneğin sürücüsüz otomobiller fantezi olmaktan çıktı, satışları başladı. Yetmiyor; sıra pilotsuz helikoptere geldi. İki hafta önce Las Vegas’taki bir sergide tanıtılan şeytan icadının adı “184”. Yapımcısı Amerikan değil de, bir Çin firması.

Çok ‘akıllı’ bilgisayarları var. Gideceğiniz yerin koordinatlarını girip düğmeye basıyorsunuz. Kendiliğinden havalanıp sizi o noktaya konduruyor.

Pilot maaşından kurtulma dışında neye yarayacağını anlayamadım. Fiyatı 200 ile 300 bin dolar arasında. O kadar para ödeyebilen kişi pilot aylığını mı düşünecek?

Şimdi size sorayım: Güvenip, biner misiniz 184’e? Ben pek ödlek biri sayılmam; pilot brövem de var. Ama izanım da var. Bilirim ki, her alet arıza yapabilir. Sürücüsüz otomobil bozulursa inip taksi çağırırsınız. Bindiğiniz 184’ün bilgisayarlarından biri aksadı mı, devreye girecek insan eli olmayınca ‘papazı buldunuz’ demektir.

Amerika’da şimdilik alıcı çıkmıyor 184’e. Çin’de ise yapımcısına sipariş yağıyormuş. Demek oranın insanlarının çekik gözleri daha kara. İki ekonomi devi arasındaki yarışta bu, Çin lehine bir faktördür. Tüketici çekingenliğinden korkmayan mucitler ve yapımcılar daha atılımcı olurlar.

Ancak...

Teknolojinin başka ürünleri ölümcül risk konusu olmasa da büsbütün tehlikesiz değil.

Telefonlar yalnız ses taşırdı. Sonra görüntülüsü de çıktı. Şimdi kokulusu geliyor. Paris’teki dizayn merkezi ‘Le Laboratoire’da “Ophone” adı verilen bir cihaz geliştirildi. Alıcısına verilen kokuyu elektronik alfabeye döküp başka yerdeki cihaza yolluyor; mesaj kokuya dönüştürülüyor orada.

Ne güzel, değil mi? Yârinizin rayihasını özlemişsiniz. O sizin favori parfümünüzün şişe ağzına ahizeyi tutuyor. Kokuyu derin derin içinize çektikçe mest oluyorsunuz.

İyi de, huyum kurusun, her şeyin ötesini düşünürüm. Ophone Türkiye’ye gelirse ne olur? Kimler kullanır? Yalnız âşıklarla maşuklar değil herhalde.

Bizde okumuş yazmış -daha doğrusu okumadan internette yazan-, alışılmamış cihazları kullanmasını beceren, hırlaşma meraklısı takımın, yani sosyal medyayı lağıma çevirenlere benzer kişilerin de elinde oyuncak olur.

Onlar hasım bellediklerine feci anlar yaşatmak için bu yeni olanaktan nasıl yararlanırlar? Kızdıkları insanlar Ophone takılı telefonlarını açmak gafletinde bulunduklarında neyin kokusuyla şok geçirirler? Düşünürken bile burnumun direği kırılıyor.

Yok, dünyada Ophone almam. Hatta ses telefonlarından bile kurtulmaya niyetlenmekteyim. Konuşmalardan pek çoğu canımı sıkıyor da...

Ve şu inancım gitgide güçlenmekte:

İnsanı geliştirmek teknolojiyi geliştirmekten çok çok daha önemli.