Ülke yönetmek çok ciddi bir iş olduğu kadar aynı zamanda büyük beceri ister. Kişi kürsüye çıkıyor, bağırıp çağırıyor, halkımız büyük haz duyuyor. Doğru olup olmadığını araştırmadan ve tahlil yapmadan. Ülkemizde halk bunalmış durumda. Ellerini havaya açarak adalet arıyor. Aklımızı ve vicdanımızı kiraya verdik galiba. Ülke şahsi kaprislerle bir çıkmazın içine girdi. Her seferinde Amerika Birleşik Devletleri’ne esip gürlemek yerine, İncirlik ve Kürecik üslerini kapatmamız sanırım tüm olumsuzluklara yanıt olacaktır.

 Bu ülkede anaların gözyaşı dinmiyor.

 İşçilerimizim geleceği karanlık,

 İşsizler bir çıkar yol peşinde aranıyor,

Esnaf, büyük alışveriş merkezlerinin kıskacında,

Çiftçi artık yok,

Köylü halkın efendisi konumundan çıktı, köle oldu.

 Peki, kardeşim bu ülkeyi yönetenlere oyu kim veriyor. Akıl alır gibi değil.

Cumhuriyet aşığı büyük insan UĞUR MUMCU’nun dediği gibi, “Devletin yerini kaba kuvvet alıp susulur,

 Yasanın yerini din alır korkulur,

Yolsuzluklar, cinayetler birbirini izler,

 Eller kollar bağlanıp götürülür...

Vuran vurur, öldüren öldürür ve bir toplum böyle çöker”. İşte Türkiye’nin hali.  Tüm kesimlerin aşırı şikayetleri varken, halkımızın umursamaması çok garip. Burada önemli olan; halkın seçtiği ve temsilci gönderdiği kişilere ulaşamamak ve bu insanların, asıl olanlara yüksekten bakmalarıdır.

 O nedenle halkımıza çok ama çok büyük görevler düşmektedir. Bu görevleri yasalar içinde yerine getirmeleri sorunluluğunu taşımalarını bilmelidirler.

 Ey halkım, ses ol,

Ey halkım ışık ol,

 Ey halkım yumruk ol ki, düşmanlarımıza ve adaletsizliğe karşı başını kaldır.