Bir savaş anısı: Aslında o kadar iri bir topun öyle ileri bir mevzide bulundurulmaması gerekirdi. Nedense Amerikan tümeninin karargâhı Big Killer (Koca Katil) adını verdikleri, etkisine çok bel bağladıkları o alametin, bizim kesimin cascavlak bir düzlüğünden ateş açmasını istemişti. General Namık Argüç’ün “Sırayla bütün subaylar cephede görev yapacak” emri uyarınca o sabah orada bulunma piyangosu da bana rastlamıştı. Harekât Dairesi Başkanı akrabam Turgut Sunalp’ın “Tehlikeli” diyerek sıramı değiştirmeye kalkmasına, delikanlılık Don Kişot’luğu ile karşı çıkmıştım. Ama korkuyordum. Çinlilerin havan atışı genelde acayip isabetliydi. Topu yerleştirir yerleştirmez tepemize mermi yağdıracaklardı kesinlikle. Anlamsızca ‘Niyazi’ olabileceğimi düşündükçe kendime kızıyordum. Kore’de ne işim vardı? Nükleer silah kullanılacaksa, bunu dünya basınına bildirmek bana mı kalmıştı? O gerginlikle, yanlış bir şey yaptığını düşündüğüm bir çavuşu sertçe azarladım. Yanılgının bende olduğunu hemen fark edip pişmanlık duydum ama bir şey söylemedim. Askerlikte ast’tan özür dilenmez. İlk havan mermisi epeyce uzağımıza düştü. (Şanslı sabahımızmış; havan topunun başındakiler acemiymiş herhalde. Sonraki atışları daha da karavana oldu.) Çavuş karşıma gelip esas duruşuna geçince uzaklaşmak için izin isteyecek ya da az önceki haksız azar konusunda bir şey söyleyecek sandım. Ama yüzünde dargınlık ve gerginlik yoktu.

Gözlerimin içine bakarak rahatça konuştu: “Komutanım, helalleşelim.” Biraz sonra ölebileceğini düşünen bir köylü gencin yüzündeki huzur, unutulmaz anılarımdandır. Şimdi nereden geldi hatırıma? Son günlerdeki tartışmalarda helalleşip helalleşmeme konusu yer aldı da ondan. Kimileri sanki olumlu davranırlarsa ceplerinden para gidecekmiş gibi garip bir helal hasisliği içindeydi. Kore anımın gerisi de var. Çavuşla kucaklaşıp helalleştik. O yerine döndü. Ben yalnız kalınca kendimi tarttım ve şaşırdım. İçimdeki korku, öfke, üzüntü karmaşası yok olmuştu. Anadolu delikanlısının isteğiyle gerçekleşen kucaklaşma, duygu zehirlerini boşaltmış gibiydi. Manevi alacağı-vereceği sıfırlama konusunda tereddütleri olanlara şunu söylemek istiyorum: Karşı tarafa iyilik edip etmeme sorunu değil bu. Asıl iyilik kendinize. Elinizde de adına “İnsanlık” denen sihirli bir güç var. Kullanın onu. Gönlünüzde bir mucize olduğunu görün: Verdikçe çoğalacaksınız.