Benimkisi sayende 40 yılın acısını yaşamaksa, seninkisi nedir hala CHP çatısı altında durursun sayın Deniz Baykal? Seninkisi  John David Rockefeller’in bursu ile dünyayı yöneten en büyük 12 Amerikan ailesinin en büyüğüdür ki; Dünya devlet adamıdır, hayırsever, bankerdir, aynı zamanda komutanlığın da ünlü askeri istihbarat şefidir. Ülkesinde zamanın vatan kahramanıdır, dedesi gibi...

Dedesinin torunu David Rockefeller’in bursu ile Amerika’da ülken adına eğitim alarak yurduna döndün. Bizlere Atatürk’ü, İsmet İnönü’yü, Nazım Hikmet’i, Cumhuriyeti, Laikliği anlattığında, “Bu ülkenin her zaman ihtiyacı olduğu, CHP’nin son lideri budur” derdik, senin konuşman var diye Trabzon Meydan Parkı’nda çınar ağacına monteli siyah beyaz televizyonun açılmasını beklerdik.

O sen miydin Sayın Baykal, umutlarımızı bu yaşında bir anda çöpe atan? Amerikan eğitiminin sana sunduğu ne büyük nimetmiş ki; Allah mı seni konuşturdu da şimdi bizler 40 yıl anlayamadığımız yanılgı içerisinde, ülkem üzerinde doğan güneşe bakmaktan utanır haldeyiz. Rahmetli Ecevit ne kadar haklı imiş. 12 eylül cuntası CHP’yi bırak kapatmayı solu darmadağın etmiş, SHP kurulmuş ama Ecevit senin olduğun yoldan bile geçmemiş. Her zaman hizip dendiğinde başı çeken sendin. Her zaman kaybedip, partiye gönül vermiş gerçek CHP’liler senin yüzünden partiden uzaklaşırlarken, ne oldu da Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan’ın 2003 yılında yasa değişikliğine onay vererek, Erdoğan’ın başbakanlığının önünü açtın?

Bizler de “Demokrasi işte budur” dedik, saf saf senin politikana destek verdik. Hayatın boyunca demek ki ne ülke menfaati? Kendi ihtirasın uğruna hep sırçalı koltuğu özledin ki; aldığın eğitimin gereği olsa gerek, ‘az olsun benim olsun’ mantığı ile benim gibi 40 yıl bu partiye oy verenler renkli görüntünü bile unutup, seni CHP çatısı altında görmekten imtina etmediler. Şimdi cahil aklımla anlayabiliyorum ki Sayın Baykal, hani Michel Depr’e  demiş ki; “Devleti zaafa uğratmanın en kestirme yolu; bürokrasiye, demokrasiye politika sokmaktır”. Toplumsal olay olduğu için acı vericidir. Madem ki yeni öğrendiğin Sünni’yi, Şii’yi, Alevi’yi, Hanefi’yi siyasette algılamayı eski bir genel başkan olarak anlatarak sahneye çıktın, neden bizlere 40 senedir anlatmadın.

Söylemek isterim ki; düşünürün dediği gibi, “CHP’de hafızam benim zehirim, benim yemeğim”. Belki de yazmak, kepazeliğin hüküm sürdüğü bu çağda CHP adına burada bulunduğumuzun, sen öyle ben de böyle olduğumuzun tanıklığını yapan sesleri kurtarma teşebbüsünden başka bir şey değildir. Hiç mi Japon bürokrat görmedin, hiç mi ülküsü uğruna varlığından vaz geçen insan tanımadın?

Hepsi bir tarafa üzerlerine atılı suç sabit olmadığı halde, sonradan her birinin suçsuzluğu tecelli ettiği halde, onurlarına dokunduğu için yaşamlarına son veren Kurmay Yüzbaşı, Kurmay Binbaşı, Kurmay Yarbay, Kurmay Albay görmedin mi? Kime destek yetiştirirsen yetiştir; hizipçiliğinin sonuçlarında altın madalyayı kim alırsa alsın, bu partinin tarihinde hangi boyaya girersen gir, hizipçiliğin kanında başka hizmetlere yönelmişse eğer bu çatı altında seni görecek gözlerime yazıklar olsun. Senin gibi düşünen yardakçıların varsa eğer, onlara da yazıklar olsun bir erdemlik yap ta al onları git. Gençler varsa eğer içlerinde; yolunu biliyorsun, gönder ABD’ye Rockofeller’in düşünce kuruluşuna eğitim aldır. Yeter ki git. Bana 40 senemi geri veremezsin. Ben yine buradayım, burada olacağım.

Acaba sen acılarınla nasıl yaşayacaksın sayın Baykal? İbretlik bir sonla giderken, dön de arkana bir bak sayın Baykal. Benimkisi CHP’de uzun bir bakıştı. Küçük bir gülümsemeydi. Şimdi senin doğal olmayan refleksinle çaresizliğimi ve de utancımı yaşıyorum. Sessizliğimi bilmeden görüp duyduklarım bozuyor, aktör sensin. Tıpkı durgun suya sessizce taş atmak gibi. Beynimde senin gibi bir yabancı. Yüreğim tam inandığım gibi. Şimdi bildiğim tek şey,  CHP’de senin yokluğundaki benim mutluluğum. Ki; o da, benim huzurum Sayın Deniz Baykal.