Ekranlarımızdaki tartışmaları izlemeye çalışırken, bana sık sık afakanlar basmakta. Çünkü ‘alanlarının uzmanları’ diye o programlara çağırılan insanlardan pek çoğu inanılmaz derecede kötü konuşuyor. Ağızlarından çıkan her beş on sözcükten biri ‘yani’, bir başkası da ‘şey’ oluyor. Başlattıkları cümlenin sonu gelmiyor doğru dürüst. Açtıkları parantez kapanmıyor. Araya soktukları başka düşünce salçaları, sulandırıp çorbaya çeviriyor laf salatasını. Meramımızı net ve düzgün anlatabilsek, çok zaman kazanacağız. Yıllar önce, sonradan ‘Leyla Umar’ adıyla tanıdığınız gazeteci hanımla evli olduğum sırada, bir sabah telefon çaldı. Adamın biri kem küm ederek eşimin hayranı olduğunu söylüyordu. “Teşekkür ederiz,” dedim. “Onunla mı konuşmak istiyorsunuz?” “Şeye” gelmek istiyormuş. “Iıı...

Ziyarete yani.” “Neden?” ‘Bir şey’ gösterecekmiş. “Nedir o?” “Efendim...Lütfen yani...Bir görün de...Sonra konuşalım yani.” Karmakarışık laflarla bin dereden su getiriyor, göstereceği şeyin değerini vurgulamaya çabalıyor, sıkışıklık yüzünden yarı fiyatına satacağını tekrarlıyor, ama ne olduğunu söylemiyordu bir türlü. Sonunda ben sinirli konuşunca, “Şey...” dedi. “Keman yani.” “Keman mı! Ne kemanı?” ‘Stradivarius’ değilmiş ama o ayarmış. “Ben keman çalmam ki.” Biliyormuş çalmadığımı. Yine de bir görmeliymişim. Mutlaka alırmışım. Yarı şeyine...fiyatına...“Kardeşim, sen manyak mısın? Çalmayacağım kemanı niye alayım?” “Hayır...Iıı... Hanımefendi görsün.” “Hanımefendi de keman çalmaz maalesef.” Bu sefer o sinirlendi. Kendisiyle alay mı ediyormuşum! Nihayet anlaşıldı ki, o zamanki adıyla Leyla Erduran’ı Ayla Erduran’la karıştırmış. “Söylesene karının Ayla olmadığını“ diye çıkıştı bir de. ‘Sağırlar’ diyaloğumuz öfkeyle sona erdi. Aynı, günümüzdeki konuşmalarımızın çoğu gibi.