Dünyaya ve ülkemize baktıkça aklıma garip sorulartakılmakta bugünlerde. Biri de şu: Amerika mı daha maganda, Türkiye mi? Yurda hakaret suçundan kodesi boylamam inşallah.

Göz önündeki gerçeklerden söz ediyorum. Düğün kutlaması diye kurşun sıkarak insan öldürmek gibi yabanilik haberleri Allah’ın günü taşıyor gazete sayfalarımızdan. “Bu ayılar kendilerine maganda denildiğini okuyup da vazgeçmez mi ayılıktan” diye şaşar dururdum.

Sonra düşündüm: Magandalar gazete okumaz ki. Aklımdaki sorunun yanıtı: Ülkemizde yabanilik Amerika’dakinden çok daha az. Çünkü hiç değilse resmî kesimde o ayıbı giderme çabası var. Yetkililer silah alımı kurallarının sıkılaştırılacağını açıklayıp durmakta. Sonuç alma şansları da yüksek. Çünkü bizde silah lobisi gibi acayip güçlü baskı kurumları yok. Amerika’da durum tersine.

Orada bireylerden çok devlet maganda. Hatta, silah taşımayı bir maddesiyle adeta dokunulmaz hak haline getirdiği için, Anayasa maganda diyebiliriz. Hayır, yüce müttefikimize de hakaret etmiyorum. Hakaretin daniskasını süper güç durmadan vatandaş kanı akıtılması karşısında çaresiz kalarak kendine reva görmekte.

Geçen haftaki korkunç boyutlu saldırı son örnek. Düşünün. Bilinen, sabıkalı, güvenlik güçlerinin gözetimindeki bir manyak silah dükkanına giriyor, ordu kullanımına uygun otomatik tüfek alıyor, içerlediği gece kulübüne girip 49 insan öldürüyor, birçoğunu da kevgire çeviriyor. Uygar bir ülkede öyle şey olur mu? Obama okul katliamlarında can vermiş yığınla çocuğun analarını babalarını yanına aldı, silah satışlarına biraz daha denetim getirecek insancıl bir tasarıyı senatoya gönderdi. Dolar okyanusunda yüzen silah endüstrisinin emrindeki lobileri karşısında buldu, onların ceplere avanta koyma gücü yüzünden geçiremedi. Yani süper gücün yasama organında insanlık bir kere daha yenik düştü paraya.

***

Bizde o kadar magandalık yok dedik ama, çok da umutlanmayın. Ülkemizdeki silah azgınlığını dizginlemek de kolay olmayacaktır. Çünkü konu mantıksal değil, içgüdüsel. Erkekler namlulu silahlarını özel güçlerini korur gibi benimser.

Silah tutkunlarının çoğu -bilinçle olsun olmasın- “Tabancamı tüfeğimi kaptırırsam erkekliğim elden gider” gibi bir kaygının etkisindedirler. Eskiden hızlı avcıydım; bir oğlumun küçücükken “Babacığım, ne olur, kuşları öldürme” ricasıyla vazgeçtim. Kılıflı tüfekler çalışma odamın bir köşesinde duvara dayalı duruyor. Şimdi “uygarlık yazısı” yazarken gözüm onlara ilişince düşündüm: Şu anda birileri odaya dalıp tüfeklerimi kapmaya kalksa ne yaparım? Dürüst yanıt: Ayıya dönerim!