“Baharı yaz uğruna tükettik

Aşkı naz uğruna

Ve papatyaları seviyor sevmiyor uğruna

Derken ömrü tükettik bir hiç uğruna…”

Yazıma Sezai Karakoç’u rahmetle anarak bu satırlarla başlamak istedim. Ne güzel özetlemiş üstat. Koskoca insanlar bir hiç uğruna onlarca kötülüğü yapmaktan imtina etmediler, etmeyecekler de. Dünya döndükçe bazı insanlar bazı insanların hırslarına kurban olmaya devam edecek. Yeri gelecek bunu makam için yapacaklar, yeri gelecek bir karış toprak için yapacaklar, yeri gelecek daha fazla para kazanma hırsıyla yapacaklar, yeri gelecek yetersizliklerini kamufle etmek için sadece egodan kötü yapacaklar. Ve çoğunlukla da kazanacaklar. Çünkü düzen öyle.

İyi bir insanı kötü insanlardan ayıran temel faktör; kötülüklerinin bir sınırı olmasıdır. Diyeceklerinin de, yapabileceklerinin de bir sınırı vardır ve o sınırı aşmaz. Aşmadığı için iyidir. Ama kötü insan için sınır yoktur. O her türlü eylemi sınırsızca yapabilir. Onlarca masum insan bu sınırsızlıkların kurbanı oldu. Onlarca liyakat sahibi insan cahil insanlara köle yapıldı. Ne için birilerinin düzenin istikrarı bozulmasın diye.

Bu düzen ne zaman değişir? Şahsi kanaatim ne zaman ki makama değil insana insan olmanın erdemliliğini taşıyabildiği ölçüsünde saygı duyarız işte o zaman düzen değişir. Sırf makam sahibi diye, sırf ulvi sıfatları var diye karakteri beş para etmezlere el pençe durulmadığı takdirde düzen değişir.

Gerçek hayattan tutun sosyal medyaya, siyasi atmosferden tutun sanat dünyasına herkes her şeyi çok iyi biliyor. Azıcık meclisi olanlar bu ülkede ahkam kesiyor, akıl veriyor, yol gösteriyor. Aklı kendine yetmeyenlerin yol gösterici olması ne kadar acıysa bu insanlara boyun eğilmesi ve inanılması da o kadar acı.

Cahil insanlar kendilerini mükemmel görmeye zeki insanlar ise yeteneklerini hafife almaya eğilimlidirler. Albert Einstein