Daha 15 yaşında genç bir delikanlıydı…

Suçu hiçbir şeyden habersiz sokakta olmaktı…

Suçu bir katilden haberdar olmamaktı…

Suçu bir katilin mutluluğu mermiyle kutlayabileceğini kestirememekti…

Ve sokağın ortasında her şeyi yarım bırakarak yığılıp kaldı.

Gençliği, okulu, hayalleri, ailesi, arkadaşları bu hayatta sahip olduğu ve sevdiği her ne varsa orada bitti, bitirildi…

Ne için? Bir hiç uğruna, hem de koca bir hiç uğruna.

Bir maganda katil mutlu olsun diye gencecik bir hayat soldu, toprak oldu.

Bir katil mutlu olacak diye daha 15’inde Emir Yuşa Atıcı bu hayata veda etti.

Katil ortada yok ama Emir Yuşa’nın mezarı tüm gerçekliğiyle karşımızda duruyor.

Bu kutlama değil, bu mutlu olmak değil, bu eğlenmek değil… Bu düpedüz içinizdeki potansiyel katili serbest bırakmak demek. Havaya zevkine sıktığınız her mermi ya bir hayat söndürüyor ya da bir hayatı teğet geçiyor.

Kim hesap verecek? Kime ne anlatabilirsiniz? Durduk yere bir insanın ölmesini nasıl açıklayabilirsiniz? Bu kadar vicdansızlığı hangi mutlulukla kıyaslayabilirsiniz?

Düğünde, sünnette, galibiyette, köye geldim mesajı vermek ve daha nice saçma sapan aptalca gerekçeler için havaya kurşun sıkan herkes katildir.

Mutluluğunuzu mu paylaşmak istiyorsunuz, ses mi çıksın istiyorsunuz? Alın bir davul, zurna ne bilim ya da bir hoparlör istediğiniz gibi gürültü yaparak mutluluğunuzu kutlayın ama kimsenin canına kıymayın.

Yaklaşan Trabzonspor’umuzun şampiyonluğuna gölge düşürmeyin. Taraftar olarak örnek olalım. Bir kişinin dahi canı yanmasın. Mutluluğumuzu mermi ile değil horonlarla, şarkılarla, türkülerle kutlayalım. Kimsenin hayallerinin, heveslerinin yarım kalmasına sebep olmayalım. Kimsenin seveni bir yorgun mermi uğruna toprak olmasın. Hiçbir mutluluk bir candan daha büyük ve kıymetli değildir.

Mutluluğa kurşun sıkma, katil olma!