Elleri titriyordu genç kızın.

Simdi tanıdık birileri çıkıp geliverse ve ona, onun ismiyle hitap etse yere yığılıp kalacak kadar zayıf hissediyordu kendisini.

Yüreğinin bir yanıyla, karşısında diz çökmüş ve biraz önce keskin bir bıçak darbesi ile yüzünde açılmış derin yarasını sevinçle karşılayan genç adama, yüreğinin diğer yanıyla ise dağlardan aka aka tıpkı bir akarsu gibi vadiyi dolduran bulutlara bakıyordu.

Baktıkları gördükleri ile ayni olsa idi eğer, simdi yasama sebebi saydığı, sevdiği ilk ve son erkeğin güzel yüzünde o kirik, o hüzünlü bıçak yarasını açan kendisi olmayacaktı elbette.

İki dağin ortasından akıp giden Gelevere deresinin kenarında yaşanan bu ıstıraplı anlar için bir şeyler yazma cesaretini bulabilirdi kendisinde.

Ama Gelevere deresi bizleri kendisine çağırıyordu yüzlerce binlerce fersah ötelerden…

Ask bir kadının mimiklerinde buluvermek mi tanrısal gücün kendisini.

Ask birine seni seviyorum diyememek midir ,acılar içinde kendi kendini yiyip bitirirken…

Gelevere deresi elifin çığlıkları içinde Hasan’ın yüzünün kesilmesine şahitlik yapıyordu ve akıntısının değdiği her tastan ninni sesi gibi bir türkü duyuyordu sadece duyabilenler.

Koy verdin gittin beni oy..

Yüzünden silinmesin bıçağımın yarası…