Biz hâlâ dünya dertlerindeyiz. Hâlâ dünya dertlerine üzülmekte, Hâlâ bire bin katma derdindeyiz. O ise gitti... Hayata gözlerini yumdu. Daha 32 yaşındaydı. Kansere 6 yıl içinde dile kolay 5 kez yakalandı. Meme kanseriyle yolculuğu 2010 yılında, 26 yaşında iken başladı. Bu hastalığı tam 4 kez alt etti. Ölümle adeta kavga edercesine savaştı. Ne savaşması... Meydan okudu meydan! Direnmek için elinden gelen her şeyi yaptı.

Yaşama sevincini hiç kaybetmedi. 5. kez kanser kapısını çaldı. Ama; O, tatlı gülüşünü yüzünden hiç eksik etmedi. Allah’ın kendisine lütfettiği son nefesine kadar hayata hep gülümsedi. “Korkmuyorum, umutsuz da değilim. Allah'ın bana bahşettiği nefesi sonuna kadar hakkını vererek yaşamak istiyorum, bu hayat hastane odasında sürmek zorunda bile olsa...” diyordu Yasemin. Kanser illeti ile hep mücadele etti, 2 ay önce son umut olarak şansını Küba’da denedi. Ama olmadı.

Ne yazık ki, önceki gün akşam saatlerinde Yasemin Tamer’i kaybettik. Acı haberi dün sabah Nimet Hanımın (Umut ve Yaşam Derneği Kurucu Başkanı Dr. Nimet Baki) facebook hesabım üzerinden bana attığı mesajla aldım.
Onun hikayesi ve ölümü bana çok koydu. Hepimiz eşit doğmuyoruz. Yasemin de şanssız doğanlardandı. 26 yaşından sonra bir anda tersine dönen hayatı sonrası, zorluk ve çaresizliklerle mücadele etti. Ama buna rağmen, dostlarına, sevenlerine dünyaya açılan penceresi, facebook hesabından hep enerji saçtı.Ona bir sözüm vardı, ‘Sen bu illeti bir kez daha yen. Seninle bir kez daha röportaj yapalım’ diye. Ama olmadı, atlatamadı. Kimseye kötülüğü dokunmayan ve her türlü çaresizliğe rağmen yaşam sevincini kaybetmeyen bir kadındı Yasemin. Bir gün facebook üzerinden sohbet ediyorduk onunla. “Ben olup bitenin farkındayım. Olacakları biliyorum” yazıp gülümseme işareti koydu. İrkildim, biraz bekleyip “Nasıl yani” dedim. Cevabı şok etti beni: “İlaçlar fayda etmiyor. Yuvaya döneceğim bu kez: Ebedi istikamet!” Donup kaldım. Son konuşmamız ise 3040 gün önce oldu. Instagram hesabımız üzerinden yazışmıştık. “Facebook hesabını neden kapattın, nerelerdesin” diye sormuştum ona. Bir sürü sitem etti, bir sürü insana. Neler söyledi neler...

Ama hiçbirini yazmayacağım burada. Aramızda kalacak Yasemin, söz. O sohbetimiz meğerse son yazışmamızmış... Nerden bilebilirdim ki? Onu hep o tatlı gülümsemesiyle hatırlayacağım. Çektiği acıları anlatırken, “Kaderime asla isyan etmedim. Hayatımda nice güzellikler yaşadım. O zaman ‘neden ben’ dememişken, kanser olduğumda isyan etmek hayata, kadere haksızlık olurdu. Her şey bizler için...” diyordu. Güle güle güler yüzlü insan! Seni unutmayacağız Yasemin. Şimdi yuvandasın... Rahat uyu tatlı melek!