Trabzonspor camiası her maça başlamadan bir umut bir galibiyet bekler ama 90 dakika sonrasında yine hüsran, yine hayal kırıklığı... Bordo-Mavililer, Başakşehir maçına 1-0 yenik başladı. Daha maçın hemen başında kaleci Onur; golü yoktan var edip, rakibe pozisyon olarak sundu. Trabzonspor skoru çevirmek için önünde çok uzun bir zaman olmasına rağmen, sonuç istediği gibi olmadı.

Oyunun kontrolünü elinde tutan ve daha çok gol pozisyonuna giren ev sahibi takım Başakşehir’di. İlk yarı akılda kalan, son dakikada Cardozo'nun topu kale yerine dışarı attığı pozisyon oldu. İkinci yarıda yine oyunun hakimiyeti son çeyrek hariç net gol pozisyonlarını kaçıran ev sahibi takımdaydı. Şota'nın zorunluluktan dolayı  Medjani, N'doye, Yusuf hamlesi kısa süreli de olsa takımı ateşledi. Trabzonspor’un istediği, taraftarın beklediği o futbol bir türlü sahaya yansımadı.  Hatta verilen ucuz bir penaltı bile takıma ilaç olmadı. Kafa olarak rahat olmayan oyuncular bu penaltıyı bile gole çeviremedi. O penaltı kötü futbolun bir nebze tesellisi olabilirdi.

Onu filelere gönderecek ne şansımız var ne de kabiliyetimiz. İnsanın aklına kötü kötü şeyler de gelmiyor değil. ‘Bütün bunlar kasıtlı mı yapılıyor?’ sorusu kafaları kurcalıyor.  Sahada oyuncuların birbirine olan hareket ve davranışlarını görünce, bu takımın mantalite olarak bittiğini söylemek için müneccim olmaya gerek yok. Rakip sahada üst üste olumlu dört pas yapıldığını görmedik. Herkes bencil oynama peşinde.

Özellikle haftalar sonra forma bulan Mehmet Ekici çok bencildi. Takım oyunu yerine bireysel futbolu tercih ederek, yenilginin zeminini hazırladı. Ekici olumlu pas tercihlerini arkadaşları ile paylaşabilse; skor da, oyun da farklı olurdu. Trabzonspor'da saha içine bak, saha dışına bak, hiç bir şey fark etmiyor. Her şey tutarsız. Teknik Direktör Şota taraftarın önüne attığı Onur'u ve Ekici'yi sahaya sürerek puan arıyor. Alsa bir dert, atsa bir dert! Bu takımın tek bir kurtuluşu var, o da makine ayarlarına geri dönmeli!