Merhabalar. Hazine ve Maliye Bakanı Nureddin Nebati katıldığı bir tv programında ‘Gözlerime bakın, gözlerimdeki ışıltı ekonomidir’ dedi. Normal şartlar altında gayet normal bir cümle. Hatta kişinin işine olan saygı ve sevgisinin ifadesi. Takdir ve tebrik edilecek bir yaklaşım. Yani öyle refleks gösterilecek bir söylem değil.

Peki şartlar normal mi? Bakış açısına göre değişir. Öyle kamu ihalelerini tereyağından kıl çeker gibi alan, eline elektrik, su, doğal gaz faturası tutmamış, arabasına benzin alırken şoförünü ve cüzdanını aracı kullanan kişilere göre tabii ki ekonomi gözlerdeki ışıltıdır. Hatta ışıltı onlara neon dolar işaretidir. Dolayısıyla şartlar da onlara göre normaldir…

Ama bu ülke bir avuç zengin azınlıktan oluşmuyor. Bu ülke koskocaman işsizler ordusu ve asgari ücretle hayatını idame ettirenlerin çoğunlukta olduğu vatandaşlardan oluşuyor. O nedenle çoğunluğun şartlarına göre şartlar normal değildir, gözlerdeki ışıltı da ekonomi değildir.

Bize göre ekonomi ekmektir, faturadır, pazar alışverişidir… Öyle gözlerdeki ışıltıyla karnımızın doyması, faturanın ödenmesi pek mümkün değil Sayın Bakan.

Niyetler halis olsa da kamuoyunun önüne çıkan kanaat önderlerinin salt gerçekleri görmezden gelip kendi ütopik dünyasındaki çıkarımlarını söylemlerine yansıtmaları talihsizlikten öteye geçemez.

Keşke bizim de gözümüzün feri söndürülmeseydi de biz de Sayın Bakan gibi ekonomiye ışıl ışıl bakabilseydik. Ama imkansız değil alım gücümüz artarsa, hayat pahalılığı son bulursa, çocuklar okula aç gitmezse, babalar ay sonunu nasıl getireceğim diye düşünmezse, anneler çeşit çeşit yemek yapabilirse, mutlu sofralara oturabilirsek, doğal gazı açabilecek, kömürü alabilecek kadar paramız olsa bizim de gözlerimiz ışıldar be Sayın Bakan! Vallahi öyle gözümüz yükseklerde değil, biraz nefes almayı başarabilirsek biz de ışıldarız be Sayın Bakan!

Bakın artık fakirlik demiyorum çünkü fakirlik az da olsa bir şeylerin olması demektir. Ve biz o çizgiyi geçeli çok oldu. Artık yokluk hakim. Çünkü insani şartlarda geçinebilmek için hiçbir şey yok!

Ne diyordu bozkırın tezenesi Neşet Ertaş Usta, “Biz doğduğumuzdan beri yoksulduk. Varlığı görmedik ki yoksulluktan şikayet edelim.” İşte böyle artık şikayet edecek derman da kalmadı.