Merhabalar. Dünya Ukrayna – Rusya savaşını seyrediyor. Masum insanlara yine masum insanlar üzülüyor. Masum insanlara yine masum insanlar ağlıyor. Savaş karşısında dirayet gösterebileceklerin çekimserlikleri bomba olup çocukların üzerine yağarken hala pervasızca siyaset güdenleri tarih unutmayacak.

Tarih çekimser kalan savaş eyyamcılarını not ede dursun bizde başka eyyamcıları not edelim. İnsanlar ölüyor, insanlar yaşam mücadelesi veriyor, insanlar çocuklarının üzerine siper oluyor, insanlar bir lokma ekmeğe muhtaç, insanların gözyaşları dünyayı yakıyor fakat birileri boş beleş pis zihniyetlerini dışa vuruyor.

Nefes israfı, insan ziyanı olan müsveddelerin cahil ve pis zihniyetlerinin savaş yorumu ‘Ukraynalı kadınlar ülkemize sığınsın’ şeklinde oldu. Bir insan ne kadar alçalabilir? İşte bu kadar hatta bu zihniyet için alçaklıkta bir seviyedir bunlar olsa olsa çukur olurlar. Benimde kendileri için bir fikrim var; Bu çukur zihniyetleri de Afganistan’a, Suriye’ye gönderelim. Madem bu kadar insan canlıları ve yardımseverler, gitsinler oradaki insanlara yardım etsinler. Geride kalan temiz insanlar olarak mağdur olmuş herkese biz kucak açarız.

Yahu gerçekten anlamakta güçlük çekiyorum. Nerede kaldı bizim insanlığımız? Hangi ara kaybettik? Nasıl bu hale geldik? Acılar karşısında nasıl bu kadar iğrençleştik? Hiç mi vicdanınız sızlamıyor?

Biraz erdem, biraz karakter, biraz duruş, biraz insanlık katın kendinize vallahi de billahi de canınız acımayacak.

Mahalle yanarken saçını tarayanların hayasızlığından bıktık usandık. Bir ülkenin ocağına ateş düşmüşken kadınlar üzerinden yapılan bu aşağılık söylemlerin sahipleri tek kelimeyle rezildir.

Kadınların, çocukların yakasından düşün, pis zihniyetlerinizle beraber yok olun!

Şükrü Erbaş, ‘İnsanın Acısını İnsan Alır’ adlı eserinde şöyle der; Geceyi seyrede seyrede öğrendim ki ışık insanın içinde yanmıyorsa yüzüne vurmuyor.

Gerçekten öyle bir insanın içinde insanlık yoksa söylemlerinde insanlık aramak ahmaklık oluyor.