Trabzon Büyükşehir Belediye Başkanı Murat Zorluoğlu’nun “Nereye, ne döşenmiş onu bile bilmiyoruz. Eştikçe borularla karşılaşıyoruz” diyerek tarif ettiği garabet dolu garip bir sistem sadece Trabzon değil, Türkiye’nin dört bir yanı için de geçerli.

İki de bir “Kadim Şehir” denilerek paye verilmek istenen Trabzon’da benim gibi son yarım asrı yaşayanlar, cadde ve sokakların ikide bir nasıl delik deşik edildiğini, kamunun malına nasıl boruların döşendiğini çok iyi hatırlarlar.

Neyse ki, bir yandan yaparken, öte yandan yıkmak, bunları yaparken de aklına esenin istediği zaman “Trabzon’a boru döşemek” uygulamaları inşallah sona eriyor.

Murat Zorluoğlu’nun; en az yarım asır sonrasındaki ihtiyaçlara cevap verecek ve kürek-kazma, iş makinesi gibi kazıcı araçların Trabzon’un merkezinde görülmeyeceği şekilde bir altyapının inşasının sürdüğünü belirtip,haklı olarak da “Kısa bir süre sabır edersek, sonrasında uzun bir süre ayağımıza çamur değmeyecek” çağrısına destek olmak hem insani, hem de şehirde yaşamanın bir gereğidir.

SADAKAT DEĞİL, LİYAKÂT…

Her iş için, hele hele kamu denilen ahalinin tümü adına görev üstlendirileceklerde, öncelik sadakate değil, liyakate verilmelidir.

Çünkü liyakatli olmayanın sadakati her an patlayacak bir tekerlek gibidir. Aracı layık olduğu yere taşımaz. Uçuruma getirir.

Onun içindir ki, gerçek Halife Hz. Ömer, kamu adına görev üstlendirilmiş bir örgüt olan devletin dininin adalet olduğunu söylemiştir. Çünkü liyakat adaletin çok değil, en önemli bir parçasıdır.

BÜYÜK FİKİR, KÜÇÜK KAFA…

Abraham Lincoln(1809-1865) rakibi bir politikacı hakkında şöyle konuşurmuş:

“Bu kadar büyük lâfları, bu kadar küçük düşüncelere tıkıştırabilen bir adama daha rastlamadım.”

Ünlü tarihçimiz İsmail Hami Danışment’in (1899-1967) neden, “büyük fikri küçük kafaya sokma Yarabbi” şeklinde neden dua ettiğini şimdi daha iyi anlıyorum!